Przywołaj miejsce, w którym dobrze ci się modli, w którym masz poczucie, że jesteś blisko Boga. Wróć wyobraźnią do tego miejsca i czasu.

Łk 1,5–25

Za czasów Heroda, króla Judei, żył pewien kapłan, imieniem Zachariasz, z oddziału Abiasza. Miał on żonę z rodu Aarona, a na imię było jej Elżbieta. Oboje byli sprawiedliwi wobec Boga i postępowali nienagannie według wszystkich przykazań i przepisów Pańskich. Nie mieli jednak dziecka, ponieważ Elżbieta była niepłodna; oboje zaś już posunęli się w latach. Kiedy Zachariasz według wyznaczonej dla swego oddziału kolei pełnił służbę kapłańską przed Bogiem, jemu zgodnie ze zwyczajem kapłańskim przypadł w udziale los, żeby wejść do przybytku Pańskiego i złożyć ofiarę kadzenia. A cały lud modlił się na zewnątrz w czasie ofiary kadzenia.

Wtedy ukazał mu się anioł Pański, stojący po prawej stronie ołtarza kadzenia. Przeraził się na ten widok Zachariasz i strach padł na niego. Lecz anioł rzekł do niego: „Nie bój się, Zachariaszu! Twoja prośba została wysłuchana: żona twoja, Elżbieta, urodzi ci syna i nadasz mu imię Jan. Będzie to dla ciebie radość i wesele; i wielu cieszyć się będzie z jego narodzin. Będzie bowiem wielki w oczach Pana; wina i sycery pić nie będzie i już w łonie matki napełniony zostanie Duchem Świętym. Wielu spośród synów Izraela nawróci do Pana, ich Boga; on sam pójdzie przed Nim w duchu i z mocą Eliasza, żeby serca ojców nakłonić ku dzieciom, a nieposłusznych do rozwagi sprawiedliwych, by przygotować Panu lud doskonały”.

Na to rzekł Zachariasz do anioła: „Po czym to poznam? Bo sam jestem już stary i moja żona jest w podeszłym wieku”. Odpowiedział mu anioł: „Ja jestem Gabriel, stojący przed Bogiem. I zostałem posłany, aby mówić z tobą i oznajmić ci tę radosną nowinę. A oto będziesz niemy i nie będziesz mógł mówić aż do dnia, w którym się to stanie, bo nie uwierzyłeś moim słowom, które się spełnią w swoim czasie”.

Lud tymczasem czekał na Zachariasza i dziwił się, że tak długo zatrzymuje się w przybytku. Kiedy wyszedł, nie mógł do nich mówić, zrozumieli więc, że miał widzenie w przybytku. On zaś dawał im znaki i pozostał niemy. A gdy upłynęły dni jego posługi kapłańskiej, powrócił do swego domu. Potem żona jego, Elżbieta, poczęła i kryła się z tym przez pięć miesięcy, mówiąc: „Tak uczynił mi Pan wówczas, kiedy wejrzał łaskawie, by zdjąć ze mnie hańbę wśród ludzi”.

W życiu Zachariasza spełnia się to, co było pragnieniem jego serca. Mimo to doświadcza lęku i pełen jest obaw. Potrzebował znaku, aby uwierzyć, że to, co się dzieje, pochodzi od Boga. Potrzebował czasu, by zrozumieć znak. Jaka jest otwartość twojego serca, twoich oczu, twojego rozumu na dostrzeganie znaków Bożej obecności w twoim życiu?

Postać Zachariasza to przykład, że w naszej wierze może być wiele pytań i niepewności. Bóg jest cierpliwy wobec niego i wobec nas. Jakie są twoje pytania, które chciałbyś wypowiedzieć dziś wobec Boga? Może to jest czas na słuchanie? Może odpowiedź nadejdzie w sposób przewidziany przez Boga?

Niech czas ponownego wsłuchiwania się w tekst Ewangelii będzie czasem przyglądania się i wsłuchiwania w Boże znaki w twoim tu i teraz.

Trwaj jeszcze chwilę na rozmowie z Bogiem o tym, co uczynił i co czyni w twoim życiu.

Chwała Ojcu…

Adwent

Polecane akcje

Zapisz się do newslettera, bądź na bieżąco