Pomyśl przez chwilę o tym, co lub kto pomaga ci trwać tam, gdzie teraz jesteś. Jak możesz określić swoje życiowe zaplecze?

J 12,24–26

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeśli ziarno pszenicy, wpadłszy w ziemię, nie obumrze, zostanie samo jedno, ale jeśli obumrze, przynosi plon obfity. Ten, kto kocha swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne. Kto zaś chciałby Mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli ktoś Mi służy, uczci go mój Ojciec”.

Jeszcze raz spójrz z pewnego dystansu na swoje środowisko. Z czym i z kim idziesz przez życie. Twoje otoczenie można by określić za Jezusem jako twoją ziemię. Glebę, w której działasz, rozwijasz się, żyjesz. Z czego czerpiesz energię i siły do przechodzenia przez kolejny dzień?

Obumrzeć, aby wydać plon. Nieraz bywa to bolesne, bo może wiązać się z koniecznością, by zrezygnować z własnych celów, czasem odejść od pewnych przekonań. Właśnie tam, gdzie teraz jesteś, w twoim środowisku. Przez takie obumieranie, gdy jest ono służbą dla Jezusa, zbliżamy się do głównego celu: życia wiecznego. A więc do wolności.

Spróbuj teraz pomyśleć o jednej rzeczy, która szczególnie może cię hamować przed wskazanym ci zadaniem. Czy gdyby tę jedną rzecz zmienić, byłoby w tobie więcej wolności?

Na koniec możesz pomodlić się za wstawiennictwem św. Wojciecha o odwagę do odkrywania swojego prawdziwego powołania, swojego sposobu podążania za Jezusem.

Ekstremalna droga krzyżowa

Polecane akcje

Zapisz się do newslettera, bądź na bieżąco