Na początku tej modlitwy spróbuj przyjrzeć się sobie, temu, jak się czujesz i w jakim nastroju zaczynasz tę modlitwę. Właśnie teraz, w tym stanie, w jakim jesteś, możesz spotkać Boga.

Mk 6,30–34

Apostołowie zebrali się u Jezusa i opowiedzieli Mu wszystko, co zdziałali i czego nauczali. A On rzekł do nich: „Pójdźcie wy sami osobno na pustkowie i wypocznijcie nieco”. Tak wielu bowiem przychodziło i odchodziło, że nawet na posiłek nie mieli czasu. Odpłynęli więc łodzią na pustkowie, osobno. Lecz widziano ich odpływających. Wielu zauważyło to i zbiegli się tam pieszo ze wszystkich miast, a nawet ich wyprzedzili. Gdy Jezus wysiadł, ujrzał wielki tłum. Zlitował się nad nimi, byli bowiem jak owce niemające pasterza. I zaczął ich nauczać o wielu sprawach.

Uczniowie Jezusa bardzo mocno zaangażowali się w nauczanie i uzdrawianie. Byli do tego stopnia pochłonięci pracą, że nie znajdowali czasu na jedzenie. Spróbuj wyobrazić sobie ich trud, zaangażowanie i wolę działania. Jak myślisz, co mogli wtedy czuć? Jakie nastroje mogły panować między nimi?

Choć wydawać by się mogło, że pracy zostało jeszcze sporo, Jezus wyznaczył solidną granicę. Nakazał apostołom, by oddalili się od tłumów na pustkowie. Chciał o nich zadbać. Pomyśl o swoich zaangażowaniach i wysiłku, jaki poświęcasz na różne działania. W jaki sposób Jezus mógłby się teraz zatroszczyć o ciebie?

Tak jak można mieć trudności w zaangażowanie się w jakieś zadania, tak też można mieć trudność, by się zatrzymać i dać sobie odpocząć. Wsłuchując się ponownie we fragment Ewangelii, spójrz na Jezusa. Spróbuj dostrzec w Nim towarzysza drogi, który widzi potrzeby i wychodzi im naprzeciw.

Jezus, nasz Przyjaciel, jest wrażliwy na wszystko, co ważne dla nas. Możesz porozmawiać z Nim teraz o czymkolwiek chcesz.

Chwała Ojcu...

Współpraca

Polecane akcje

Zapisz się do newslettera, bądź na bieżąco