Dzień 22

Próba zawarcia dokonań życiowych naszego dzisiejszego patrona nawet w kilkuset słowach zdaje się być zadaniem karkołomnym. Tym bardziej, że wielu ma go jeszcze żywo w pamięci. W przestrzeni medialnej i w naszych osobistych zbiorach jest często wiele zdjęć, filmów, obrazów i innych pamiątek, które zwracają uwagę na tę postać tak bliską sercom Polaków na całym świecie. Chodzi o Karola Wojtyłę, św. Jana Pawła II, papieża „z dalekiego kraju”, jak sam o sobie powiedział.

Karol Józef Wojtyła urodził się 18 maja 1920 roku w Wadowicach. Miał niespełna 9 lat, gdy zmarła mu matka, trzy lata później zmarł jego starszy brat, lekarz. Wtedy przeniósł się z ojcem do Krakowa. Po długiej chorobie ojciec umarł w lutym 1941 roku. Karol Wojtyła pozostał zupełnie sam. Był to czas wojny. Dwudziesto-jedno letni Karol przerwał studia polonistyki na Uniwersytecie Jagiellońskim, zaangażował się w intensywne, podziemne samokształcenie, prowadził ożywione życie religijne i duchowe. Podjął pracę w zakładach chemicznych Solvay. Udzielał się w konspiracyjnym Teatrze Rapsodycznym i rozpoczął twórczość literacką.

W 1942 roku wstąpił do krakowskiego, tajnego Seminarium Duchownego i podjął konspiracyjne studia teologii. Święcenia kapłańskie przyjął 1 listopada 1946 roku. Niedługo potem udał się na dwuletnie studia do Rzymu. 
Był profesorem Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W roku 1958 został biskupem pomocniczym, a w grudniu 1963 roku ordynariuszem, arcybiskupem Krakowa. Brał czynny udział w obradach Soboru Watykańskiego II. Paweł VI kreował go kardynałem w roku 1967. Jako biskup krakowski dbał o duszpasterstwo, wizytował parafie i zakony, prowadził działalność naukową i literacką. Ściśle współpracował z kardynałem Stefanem Wyszyńskim, prymasem tysiąclecia, w niełatwych czasach panowania i wpływu komunistów w Polsce, Europie wschodniej i wielu krajach Azji oraz Ameryki Południowej.

Pamiętnego 16 października 1978 roku został wybrany papieżem i przyjął imię Jan Paweł II. 22 października zainaugurował pontyfikat i wtedy wypowiedział znamienne słowa: „Nie lękajcie się! Otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi!” Wyznaczyły one kierunek nowego pontyfikatu i stały się niemal proroczą wizją, do której potem niejednokrotnie odwoływał się sam Jan Paweł II i wielu wiernych na całym świecie.

Wybór Karola Wojtyły na papieża był ogromnym zaskoczeniem dla całego świata. Jan Paweł II to pierwszy papież Polak, pierwszy po 455 latach nie Włoch na Stolicy Piotrowej. Wniósł do papiestwa ożywczą świeżość, dynamizm, bogate doświadczenie duszpasterskie w Kościele prześladowanym i ubogim. W swoim duszpasterstwie dbał o rodziny i odważnie zwracał się ku młodym. Zapoczątkował Światowe Dni Młodzieży. Wprowadził Kościół w trzecie tysiąclecie. Nie do zmierzenia jest jego wpływ na przemiany polityczne i społeczne na świecie, przede wszystkim na upadek totalitaryzmu komunistycznego.

Jan Paweł II sprawował swój urząd ponad 26 lat. Odbył 102 pielgrzymki za granicę Włoch. Odwiedził 135 krajów, niektóre wielokrotnie. 142 razy podróżował po Włoszech. Beatyfikował 1318 osób, a kanonizował 478 świętych.

Najbardziej dramatycznym momentem pontyfikatu był zamach na Placu św. Piotra 13 maja 1981 roku. Papież wierzył, że został zachowany przy życiu przez Opatrzność dzięki wstawiennictwu Matki Boskiej Fatimskiej. Ostatnie lata życia papieża naznaczone były kłopotami zdrowotnymi i postępującą chorobą Parkinsona, ale Jan Paweł II cierpiał i umierał na oczach niemalże całego świata. Odszedł do Pana 2 kwietnia 2005 roku. Przykład jego życia zaowocował natychmiastowym wołaniem wielu: „santo subito!” Beatyfikował go Benedykt XVI, a kanonizował w 2014 roku papież Franciszek.

Niewielką przykładaj wagę do tego, kto jest po twojej stronie, a kto jest przeciw tobie, lecz to czyń i o to dbaj, by Bóg był z tobą we wszystkim, co czy-nisz. Miej dobre sumienie, a Bóg dobrze bronić cię będzie. Kogo bowiem Bóg zechce wspomóc, temu nie może zaszkodzić niczyja przewrotność. Jeśli umiesz milczeć i cierpieć, ujrzysz niewątpliwie po-moc Pana. On zna czas i sposób wyzwolenia twe-go i dlatego powinieneś zdać się na Niego. Boża to rzecz wspomagać i uwalniać od wszelkiej trwogi.

Często do zachowania większej pokory bardzo pomaga fakt, że nasze braki znane są innym i że je wytykają. Gdy człowiek upokarza się za swoje braki, łatwo uspokaja innych i bez trudu zadowala tych, którzy się na niego złoszczą. Pokornego Bóg ochrania i wyzwala. Pokornego miłuje i pociesza. Ku pokornemu się skłania. Pokornemu udziela wielkiej łaski i po uniżeniu wznosi go do chwały. Pokornemu objawia swoje tajemnice i ku sobie słodko przyciąga i zaprasza. Pokorny, ponieważ opiera się na Bogu, a nie na świecie, dość prędko znajdzie się wstanie pokoju ducha po przyjętym zawstydzeniu. Nie sądź, że poczyniłeś postępy, jeśli nie czujesz się niższym od innych.

I. Dziękczynienie
Co kieruje moim życiem? Czy jest to chęć przeżycia przygody, czy raczej przygnębienie i znużenie? Za co mogę dziś podziękować?

II. Poznanie grzechów
Które z twoich grzechów sprawiają ci najwięcej cierpienia i bólu? Poproś, aby Pan pokazał ci związek między grzechem, a twoim cierpieniem.

III. Pragnienia nieuporządkowane
Przypomnij sobie pragnienia, jakie pojawiały się w tobie dzisiaj. Jakie było ich źródło? Ku czemu one prowadziły? Jakie tendencje zauważasz w sobie? Opowiedz o nich Panu Bogu.

IV. Pojednanie
Przebaczenie dotyka zawsze tego co nas najbardziej boli w relacji z innymi. Dlatego może jest takie trudne. Czy poczułem się dziś skrzywdzony? A może to ja dziś kogoś skrzywdziłem. Na ile jest we mnie żywe pragnienie pojednania. 

V. Odrzucenie zła
Przebaczenie to coś więcej niż zapomnienie krzywdy. Tak naprawdę, dokonać tego może w nas tylko Bóg. Poproś aby to Pan Bóg wziął na siebie jego ciężar, za Twoje zło. Zastanów się też, jakie jest źródło Twojego grzechu.