Dzień 9

Do zewnętrznej doskonałości potrzebuje dusza cnót, z których niektóre dotyczą tego, jaką dusza dążąca do doskonałości ma mieć relację do bliźniego, inne zaś dotyczą dyscypliny wobec własnych zmysłów. Jeśli chodzi o cnoty potrzebne w relacjach do bliźniego, pierwszą jest dobroć, dzięki której pobożna dusza w sposób miły, przyjemny, grzeczny, pozbawiony jakiejkolwiek szorstkości pociąga wszystkich, których spotyka do naśladowania jej pobożnego życia.

Dobroć to cnota, która popycha duszę do bycia dla innych pomocą. I tu trzeba wspomnieć dwie bardzo ważne rzeczy dla duszy, która dąży do doskonałości. Pierwszą jest widzieć, że bliźni nie korzysta z dobra, które mu się czyni. Drugą zaś jest wiedzieć, że bliźni nie tylko nie korzysta z dobra, które mu się czyni, ale, co gorsze jeszcze, czasem odpowiada nań obrazą i obelgami. Zdarza się często, że dusza mało roztropna wpada w pułapkę. Niech Bóg nas broni od podobnych zasadzek zastawionych na nas przez nieprzyjaciela, by nas zrujnować i sprawić, że będziemy biegli bez nagrody.

Konieczne jest uzbroić się przeciwko pierwszej zasadzce w piękną cnotę wyrozumiałości, która sprawia, że dusza nigdy nie cofa się wstecz, czyniąc dobro drugiemu, nawet gdy widzi, że bliźni wcale na tym nie skorzystał. Przeciwko drugiej trzeba się wyposażyć w łagodność, która uśmierza gniew, nawet wtedy, gdy ktoś w odpowiedzi okazuje niewdzięczność, obrzuca obelgami, czy obraża. Ale wszystkie te cnoty nie wystarczą, jeśli się nie doda cnoty wierności, dzięki której pobożna dusza zdobywa kredyt zaufania, bo każdy przekonuje się, że jej działanie nie jest dwulicowe.

Są trzy cnoty, które doskonalą i regulują stosunek pobożnej osoby do własnych zmysłów: skromność, wstrzemięźliwość i czystość. Przy pomocy cnoty skromności pobożna dusza reguluje wszystkie swoje odruchy zewnętrzne. (…) Przy pomocy wstrzemięźliwości dusza powstrzymuje wszystkie zmysły: wzrok, dotyk, smak, powonienie, słuch od nadmiernych przyjemności nawet dozwolonych. Przy pomocy czystości, cnoty, która sublimuje naszą naturę na wzór aniołów, dusza tłumi zmysłowość i oddziela ją od przyjemności zakazanych. To jest najszlachetniejszy obraz doskonałości chrześcijańskiej. Błogosławiona dusza, która posiada wszystkie te piękne cnoty, owoce Ducha Świętego, który jest w niej. Nie ma się czego obawiać, będzie jaśnieć w świecie jak słońce na firmamencie. (Pietrelcina, 23 października 1914 r.)

Ojcze nasz…