Czwarty tydzień to spotkanie z "Ojczyzną" u Jana Pawła II, tak bardzo mu drogą. To rozwinięcie krótkich sformułowań autorstwa papieża Polaka, wyciągniętych z jego publicznego nauczania. 

Autorem rozważań na ten tydzień jest Piotr Chydziński. Po spotkaniu z myślą o człowieku, Bogu i honorze, przychodzi czas na Ojczyznę. Posłuchaj, co o niej nauczał Jan Paweł II. Zobacz, jak bardzo umiłował on ziemię ojczystą.

1. Świadomość własnej przeszłości

Tworzymy, jako naród, wielką rodzinę. To tworzenie nie rozpoczęło się ani, dziś, ani wczoraj, a już ponad tysiąc lat temu. Możemy być dumni z tego, że polska ziemia wydała szereg wspaniałych ludzi, o których dzisiaj uczymy się w książkach. I my włączamy się do tego szeregu. I Ty włączasz się do tego szeregu. Co do niego wnosisz? Z jakim dobrem przychodzisz do swojej umiłowanej Ojczyzny, którą tak bardzo kochał Jan Paweł II? 

Papież – Polak, zawsze podkreślał, że musimy dbać o to wspólne dobro, jakim jest nasza Ojczyzna. Całował naszą ziemię, błogosławił naszej pracy, sam walczył o to, byśmy mogli nasze życie opierać na prawdziwych wartościach, i te wartości przekazywać naszym dzieciom. Doceń to, jak wiele z siebie dali nasi przodkowie. Noś ich troskę w sobie. Pomnażaj ją i przekazuj. Niech inni widzą, że Polska leży w Twoim sercu.

2. Nie ma wolności bez solidarności

Jesteśmy po przemianach ustrojowych. Nasza walka o wolność trwała długo, ale dzięki solidarności naszego narodu, dzięki wspólnocie jaką tworzymy, mogliśmy zrealizować nasze pragnienia. Mogliśmy jednoczyć się w walce o bycie krajem wolnym. 

Jan Paweł II do solidarności, z którą walczyliśmy o wolność, dodaje miłość. Albo raczej uświadamia nam, jak ważna jest miłość bliźniego, miłość drugiego człowieka. Drugi człowiek to największe bogactwo, jakie posiadam ja sam. Ja nie istnieje bez Ty. Samotnie jestem tylko pustynią, która pragnie wody. 

Solidarność, miłość, wolność – to Jan Paweł II podkreśla w tych krótkich cytowanych słowach. To możemy tworzyć w naszym narodzie zawsze patrząc na to, że to miłość do drugiego człowieka jest najważniejsza. I że dzięki niej, będziemy i solidarni, i wolni.

3. Nie ma większego bogactwa w narodzie nad światłych obywateli

Cała mądrość od Boga pochodzi – tak rozpoczyna się Księga Mądrości Syracha w Piśmie Świętym. W innej księdze mądrościowej, jest napisane: Jeśli w życiu bogactwo jest dobrem pożądanym - cóż cenniejszego niż Mądrość, która wszystko sprawia? Czy więc nie ma Jan Paweł II racji mówiąc, że to mądrzy i światli obywatele, są skarbem narodu? 

Cała nasza historia, obfituje w burzliwe dzieje. Nasza jednak niezłomność i upór, spowodowała przetrwanie. A gdyby w tym było więcej światłości? Gdyby zawsze człowiek patrzył na bogactwo duchowe, nie tylko materialne – jak wiele więcej zyskałaby nasza Ojczyzna! 

Bądź światły! Zdobywaj wiedzę! Proś Boga o nieprzemijalny skarb, jakim jest mądrość. Proś, żeby Jego światło rozświetlało twoje życie. Bóg chce ci to wszystko dać. Dodaj do tego własne zaangażowanie i pracę. Niech to wszystko będzie służyło dobru twojemu i całego narodu.

4. Wspaniałe świadectwa miłości Ojczyzny

Quo vadis, Polonia? Dokąd zmierzasz, Polsko? Nikt nie jest w stanie temu pytaniu odpowiedzieć. Każda jednostka jednak, każdy człowiek, ma jednak swoje cele w życiu. Ambicja i pragnienie nieprzeciętności, wciąż wyznacza drogi rozwoju własnego ja. I właśnie to ja często kształtowało myśl całego narodu. Mamy w swojej historii wiele wybitnych postaci, które poświęciły się Ojczyźnie. Są to wielkie wzory dla nas dzisiaj. Wzory geniuszu.

Bóg udziela nam w życiu różnych talentów. Każdemu człowiekowi daje coś, co czyni go wyjątkowym. Może dać tych talentów, jak mówi Jezus w przypowieści, pięć, dwa, jeden, lub jeszcze inną ilość. To, co jest najważniejsze, to je pomnażać – dobrze wykorzystywać, by przynosiły zamierzony owoc. Pomyśl, czy rzeczywiście znasz swoje talenty i potrafisz je pomnażać? 

Dobro Ojczyzny wymaga także zaangażowania jednostki. Krople potu i strugi łez często są nieodłącznym elementem pracy dla naszego dobra. Zbiorowego poświęcenia wielkim narodowym celom – w bezinteresowności i heroizmie. W miłości do Ojczyzny.

5. Naród ginie, gdy znieprawia swojego ducha

Żartujemy sobie czasem „Oj, ginie duch w narodzie”. Żart zawsze ma coś z prawdy, bo próbuje wyszydzić jakiś element rzeczywistości, który zaistniał. Często próbujemy nazwać upadek jakiejś motywacji, jakiejś tendencji, właśnie tym stwierdzeniem. A czy my, Polacy, wciąż mamy motywację, by być Polakami? 

Jan Paweł II mówi, że tylko, gdy duch narodu coraz bardziej się oczyszcza, tenże naród rośnie i nic nie zdoła go zniszczyć. Co przez to chce powiedzieć? Czym jest oczyszczenie, o którym mówi? Jak sam możesz się oczyszczać w narodzie? 

Papież mówi o oczyszczaniu ducha narodu. A duchem narodu nie jest wielokulturowość, to czy ktoś jest czarny czy biały, czy skąd pochodzi. Duchem narodu jest wspólnota, zaangażowanie, bycie razem – solidarność i jedność. Duchem naszym jest bycie krajem, który swoje podstawy mocno osadza w miłości chrześcijańskiej. Dzięki niej, możemy mówić o Ojczyźnie, którą kochamy i którą chcemy tworzyć.

6. Cywilizacja barbarzyńska

Bezbronność nie jest uszlachetniejąca, podobnie jak choroba. Bezbronność jest tragedią. I jeśli ktoś odrzuca tego, który jest bezbronny, który jest w tragicznym położeniu – jeśli ktoś wyrzuca poza margines nie potrafiących się bronić – jest barbarzyńcą. Żyje on w cywilizacji, która nie opiera swojego bycia na relacji z drugim człowiekiem. Żyje jak maszyna. 

Jakiej cywilizacji oczekiwał od nas Jan Paweł II? Mówił on zawsze o życiu, o cywilizacji miłości, o niezbywalnej godności człowieka do życia. Mówił o tym, że my, chrześcijanie, powinniśmy kochać siebie nawzajem. Mówił o tym, że my, Polacy, powinniśmy żyć ze sobą w zgodzie i w solidarności. W solidarności także z tymi, którzy są bezbronni i poza marginesem. 

Ojczyzna nasza potrzebuje wciąż solidarności. Cywilizacja miłości, którą mamy tworzyć, zasadza się na wzajemnej pomocy. Pomocy ubogim, samotnym, ociężałym i strapionym. Kto was przyjmuje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmuje, przyjmuje Tego, który Mnie posłał.

7. Starajmy sie tak żyć, by...

Wczorajsze rozważanie nawiązywało do wzajemnej pomocy i solidarności w Ojczyźnie. Myśl na dziś Jana Pawła II, kontynuuje ten temat i wskazuje nam wagę tego, że nie jesteśmy sami w narodzie. Że jesteśmy razem. I że nie żyjemy tylko dla siebie. 

Jan Paweł II mówi nam, żebyśmy postępowali i żyli tak, by każdy był szczęśliwy. Nie mówi tutaj bezpośrednio: płaćcie tyle a tyle na ubogich, bądźcie wolontariuszami w hospicjum albo wspierajcie polskie szpitale. Nie. On mówi: niech wasze życie będzie dobre. Niech wasze życie nikomu nie szkodzi, a pomaga. Jan Paweł II zachęca nas do uczciwego, porządnego życia w naszej Ojczyźnie. Czy myślisz, że takie jest możliwe?

8. Jestem – przyjmuję – przychodzę

Życie może być modlitwą. Ofiarą złożoną na ołtarzu Bożym w moim wnętrzu. Jesteśmy świątyniami Boga – królestwem i wiecznym kapłaństwem. Od Boga wychodzimy i do Niego zmierzamy. 

Co mógł Jan Paweł II myśleć, gdy ostatnie tchnienia wydawały jego usta? Co mógł czuć, kiedy był u kresu swoich ziemskich dni? W tym momencie, powiedział on tylko Amen. Nie tylko dlatego, że był słaby. On w ten sposób chciał powiedzieć: Jestem – przyjmuję – przychodzę. Przyjmij mnie, Ojcze, do Swego Domu.

Jedna z najpiękniejszych pieśni w Kościele jest pieśnią pogrzebową. Jej słowa mówią o powrocie człowieka po trudzie pielgrzymki ziemskiej. To człowiek, po śmierci, wydaje swój dźwięczny głos i śpiewa do Ojca: Do domu wracam, jak strudzony pielgrzym – a Ty z miłością, przyjmij mnie z powrotem. Na chwilę przed śmiercią, Jan Paweł II wypowiada: Amen. Nie musiał mówić więcej. Bo tak wiele słów zawiera się w tym krótkim wyrazie przyjęcia woli Bożej. 

Jeśli kiedykolwiek nie wiesz, dlaczego coś dzieje się w naszej Ojczyźnie. Jeśli trud codzienny i wielość pytań, stawia w twoim sercu wątpliwość: dokąd zmierzasz, Polsko? – pomyśl o Janie Pawle II i jego życiu. Pomyśl o jego odejściu. Pomyśl o czynach miłości i słowach, które wyrzekał. I wtedy zobacz, że pomimo trudów, kiedyś przychodzi moment na zgodę. Moment, kiedy wypowiesz: Amen. Panie, niech będzie wola Twoja.