1. Święta Boża Rodzicielka

Maryi poświęcony jest też pierwszy dzień roku kalendarzowego. Już od III wieku Kościół oddawał cześć Maryi, widząc w niej najdoskonalsze stworzenie i pierwociny tych darów, które przyniósł ludzkości Jezus. Jednakże liturgiczną uroczystość obchodzimy dopiero od reformy liturgicznej po Soborze Watykańskim II. Święto wprowadził w 1931 roku Pius XI, upamiętniając 1500 lecie pierwszego dogmatu maryjnego z Soboru w Efezie, ale jego coroczna pamiątka obchodzona była 11 października. Reforma liturgiczna z roku 1969 podniosła je do rangi uroczystości i przeniosła na 1 stycznia. Wcześniej ósmy dzień po Narodzeniu Pana obchodzony był jako pamiątka Jego obrzezania i nadania Mu imienia Jezus. Dzisiaj uroczystość odnosi nas do Chrystusa przez oddawanie czci Jego Matce.

Maryja jest czczona przez wierzących jako „Boża Rodzicielka”. Tytuł ten jest wprost związany ze świętami Bożego Narodzenia i jest podstawowym tytułem, którym Kościół się posługuje, gdy mówi o czci oddawanej Maryi. Zrodzenie Syna Bożego wyraża też dobitnie misję Maryi w historii zbawienia. Jest Ona bowiem „wybranym stworzeniem”, które ma szczególną rolę w Boskim planie zbawienia.

Wszystkie inne tytuły, które Kościół odnosi do Maryi wynikają z wybrania Jej do stania się Matką Boga. Niepokalane Poczęcie, Dziewiczość, Wniebowzięcie – to wszystko przywileje, którymi Maryja została obdarowana ze względu na to, że miała porodzić Zbawiciela świata, odwieczne Słowo, prawdziwego i jedynego Mesjasza. 

Te „przywileje” nie oddalają Maryi od ludzi, ale czynią Ją jeszcze bardziej bliską, bo Jej rola we wspólnocie wierzących jest również wyjątkowa. Maryja, będąc Matką Jezusa jest również Matką Jego Mistycznego Ciała, czyli Kościoła. Dlatego też właśnie w tym duchu Paweł VI w 1964 roku nadał Maryi tytuł „Matki Kościoła” i takie wezwanie zostało wprowadzone do Litanii Loretańskiej. Macierzyństwo Maryi odnosi się nie tylko do całej wspólnoty, ale też do każdego z wiernych indywidualnie. Jezus zostawił Ją jako Matkę każdemu ze swoich uczniów, aby każdy „èis tà ìdia” – przyjął Ją do swojej rzeczywistości, do swojego życia.
Pierwsi chrześcijanie koncentrowali się na kulcie Pana Jezusa, Jego śmierci i zmartwychwstaniu. Najważniejszy jest oczywiście kult oddawany Bogu. Maryja jest tylko stworzeniem, ale oddawana jest Jej cześć szczególna, większa niż innym świętym. Także w liturgii oddajemy Jej „wyjątkową cześć”.

Kult maryjny jest powszechny i żywy w Kościele katolickim i należy do jego cech charakterystycznych. Przejawia się on między innymi wielością liturgicznych obchodów. Miesiące maj i październik poświęcone są szczególnie czci Maryi. W tradycji katolickiej jest wiele nabożeństw, jak choćby różaniec, litanie, godzinki, pielgrzymki, peregrynacje obrazów i figur i wiele, wiele innych. Na całym świecie istnieje wiele świątyń poświęconych Maryi. O kulcie świadczy też niezmiernie bogata ikonografia, mnogość obrazów, rzeźb i wizerunków Maryi. Mamy ponad 3 tys. cudownych obrazów, słynących łaskami, z których kilkaset zostało ukoronowanych koronami papieskimi. Sanktuaria maryjne co roku odwiedzają miliony wiernych.

Na początku roku Kościół wskazuje na Maryję, aby Jej obecność i opieka zachęcała wszystkich do podążania śladami Jezusa Chrystusa, nowonarodzonego Zbawiciela świata.