7. Bł. Piotr To Rot

Urodził się w roku 1912 w małej wiosce Rakunai na wyspie Nowa Brytania, która znajduje się w Archipelagu Bismarcka i jest częścią Papui Nowej Gwinei, wyspiarskiego kraju na Pacyfiku. Rodzice, Angel i Maria, przyjęli chrześcijaństwo w 1898 roku. Byli jednymi z pierwszych mieszkańców wyspy, którzy poszli za Chrystusem. Piotr był trzecim z sześciorga rodzeństwa i został ochrzczony zaraz po urodzeniu. 

Był młodzieńcem pobożnym i zaangażowanym w życie Kościoła. Był ministrantem, często przystępował do Komunii świętej. Ksiądz, który posługiwał w miejscowym kościele pod wezwaniem św. Augustyna sugerował, aby poszedł do seminarium i został kapłanem, ale jego ojciec się na to nie zgodził. Pozwolił mu natomiast zostać świeckim katechistą.

Piotr rozpoczął naukę w oddalonej o 8 km szkole dla katechistów w 1930 roku. Po trzech latach ukończył ją, otrzymał krzyż katechisty i rozpoczął posługę w swojej miejscowości. Był gorliwy i zarażał wielu młodych swoim entuzjazmem. 11 listopada 1936 roku ożenił się z szesnastoletnią Paolą Ia Varpit, podobnie jak on katoliczką. Mieli troje dzieci.

Piotr jako katechista musiał zmierzyć się z powszechną na wyspie poligamią i rozwodami. Głosił świętość, jedyność i nierozerwalność małżeństwa. Narażał się przez to wielu mieszkańcom wyspy, władzom, a nawet rodzonemu bratu Tatamaiowi, który sam miał dwie żony.

W 1942 roku Japończycy zaczęli okupację wyspy. Znacznie ograniczyli swobodę praktyk religijnych. Zmusili misjonarzy i personel medyczny do opuszczenia wyspy, a pozostałych zamknęli w obozie koncentracyjnym. W czasie wojny zginęła z rąk japońskich połowa pracujących tam misjonarzy. Najeźdźcy niszczyli też kościoły i kaplice. Nie pozwalali na gromadzenie się na Msze św.

Piotr był jedynym katolickim katechistą w okolicy. Ukrywał naczynia liturgiczne, katechizował, udzielał chrztu dzieciom i dorosłym, był świadkiem i szafarzem sakramentu małżeństwa, udzielał schronienia prześladowanym i pomagał potrzebującym. Odwiedzał księży internowanych w obozie, zanosił im jedzenie, a od nich brał konsekrowany Najświętszy Sakrament, który potem udzielał w Komunii świętej chorym i tym, którzy gromadzili się na wspólne nabożeństwa w niedzielę. Działalność ta była nielegalna w oczach władz okupacyjnych i w każdej chwili groziło mu aresztowanie.

Na Piotra doniósł jego własny brat, Tatamai. Niedługo potem prosił o przebaczenie, a po wojnie, w ramach zadośćuczynienia za zdradę, za własne pieniądze odbudował miejscowy kościół.

Japończycy wezwali Piotra na przesłuchanie w 1943 roku. Najpierw chcieli ograniczenia, a potem zabronili mu prowadzenia działalności religijnej. Nie posłuchał. Ponownie aresztowano go w kwietniu 1945 roku. Został pobity i osadzony w obozie koncentracyjnym. Poddano go torturom. Urządzono proces – farsę. 

Około 7 lipca, bo dokładnej daty nie znamy, zrobiono mu zatruty zastrzyk. Nazajutrz znaleziono go w celi martwego.
Pogrzeb Piotra stał się społeczną manifestacją. Wielu rodaków wzięło w nim udział, oddając mu cześć, jako „męczennikowi za wiarę". Taki napis został umieszczony na krzyżu, zatkniętym na jego grobie. 

Piotra To Rot, 17 stycznia 1995 roku, w Port Moresby, w Papui Nowej Gwinei, beatyfikował Jan Paweł II.