23. Św. Brygida Szwedzka

Nasza dzisiejsza patronka urodziła się w 1303 roku na zamku Finstad niedaleko Uppsali. Jej rodzina, spokrewniona z królewską, była bardzo religijna, a Brygida już jako dziecko doświadczała objawień – Maryi i Chrystusa na Krzyżu. Po śmierci matki oddano ją na wychowanie do surowej wujenki, ale dla dziewczynki, która zdecydowała, że chce należeć do Jezusa, nie stanowiło to problemu. Pewien kłopot pojawił się nieco później z woli ojca, który zaplanował jej małżeństwo z mężczyzną zdecydowanie mniej religijnym. I tak Brygida została żoną, mając lat 13 lub 14. Wydarzenie to otworzyło pierwszy etap w jej drodze na ołtarze. Szczególnym darem jaki pozostawiła nam Brygida z tego czasu (a małżeństwo z Ulfem trwało 28 lat i przyniosło ośmioro dzieci) jest „duchowość małżeńska”. To doświadczenie życia rodzinnego, w którym miłość małżeńska łączyła się z głęboką modlitwą, studium Pisma Świętego, umartwieniami i dziełami miłosierdzia. Dbałość Brygidy o dom, właściwe wychowanie potomstwa (jedna z jej córek – Katarzyna także zostanie kanonizowana), ale również odpowiedzialność ochmistrzyni za to, co się dzieje na dworze królewskim w Sztokholmie, pokazuje, jak ceniono jej postawę. Na lepsze zmieniała nie tylko męża... Jej pozycja na dworze – możliwość korzystania z funduszy królewskich oraz posiadany majątek pozwalały na wspieranie kościołów i klasztorów. 

Wraz z mężem odbyli trwającą rok pielgrzymkę do Composteli, po której Ulf wstąpił do klasztoru cystersów. Kiedy Brygida owdowiała rozpoczął się kolejny etap życia przyszłej świętej. Był rok 1344, 41 letnia Brygida w pełni mogła poświęcić swe życie Bogu. Modlitwa, pokuty i umartwienia nie odsunęły jej od świata. Pisała, napominała tych, którzy wpływali na jego losy: papieży, królów, zakonników. Nawoływała do zmiany, co w przypadku losów Kościoła miało szczególne znaczenie, bo był to czas tzw. niewoli awiniońskiej. Ponadto założyła w Vadstena nowe zgromadzenie pod wezwaniem Najświętszego Zbawiciela – wspomniane już brygitki. W 1349 roku przyszła patronka Szwecji oraz pielgrzymów wyruszyła do Rzymu, na obchody Roku Jubileuszowego oraz w celu uzyskania zatwierdzenia reguły nowego zakonu. Przez kilka kolejnych lat pielgrzymowała pieszo do wielu sanktuariów.

Jako siedemdziesięciolatka wyruszyła do Ziemi Świętej i krótko po powrocie, utrudzona podróżą, zmarła w dniu, który sama przepowiedziała, czyli 23 lipca 1373 roku. Kondukt żałobny, który wyruszył do ojczyzny Brygidy przeszedł również przez Polskę. Pochowano ją w klasztorze w Vadstena, a po 18 latach od śmierci papież Bonifacy IX dokonał jej kanonizacji.

W ikonografii św. Brygida Szwedzka jest przedstawiana w ciemnowiśniowym habicie. Na głowie ma czerwony welon z koroną z białego płótna z pięcioma czerwonymi znakami - symbolizującymi pięć ran Jezusa.  Jej atrybuty to: heraldyczny lew, korona, księga, którą pisze, ptasie pióro, pielgrzymi kapelusz, serce i krzyż.