Modlitwa w drodze

4 kwietnia

Dzisiaj o wielkim świętym kościoła zachodniego, o którym potomni mówili, że miał polot Platona, wiedzą równał się z Arystotelesem, piękną mową z Cyceronem, był wszechstronny, jak ociemniały Dydym Aleksandryjski, powagą nauki równał się ze św. Hieronimem, głębią teologii ze św. Augustynem, a świętością życia ze św. Grzegorzem Wielkim. Takim był św. Izydor z Sewilli i o nim dzisiaj powiemy.

Izydor urodził się około 560 roku w Nowej Kartaginie w hiszpańskiej Murcji. Pochodził ze znakomitej hiszpańsko-rzymskiej rodziny, która dała Kościołowi kilkoro świętych, jego braci świętych Leonarda i Fulgencjusza oraz siostrę św. Florentynę. Najsłynniejszy z rodzeństwa jest św. Izydor. Szybko stracił rodziców. Wtedy wychowaniem rodzeństwa zajął się Leonard, będący wtedy arcybiskupem Sewilli.

Izydor zasłynął z niezwykłego daru wymowy. Porównywany był ze złotoustym Janem Chryzostomem, najsłynniejszym kaznodzieją Kościoła wschodniego. Tak na zachodzie mówiono o św. Izydorze. Legenda głosi, że po jego urodzeniu rój pszczół osiadł mu na ustach, zostawiając na nich słodki smak miodu. On sam zwracał uwagę, że „nauczania powinny się odznaczać poprawnością, prostotą, otwartością, powagą i skromnością, dalej: taktem i wdziękiem. Do każdego trzeba przemawiać indywidualnie, w zależności od jego stanu i poziomu moralnego. A więc kaznodzieja powinien wprzód przemyśleć, co ma mówić, do kogo, kiedy i w jaki sposób”. Słowa wypowiadane przez Izydora takie właśnie były.

Po śmierci Leonarda, Izydor został wybrany na arcybiskupa Sewilli. Spełniał ten urząd przez 35 lat. Z zapałem zabrał się za dzieło odnowy Kościoła. Zwoływał synody, na których uchwalano prawa regulujące życie kościoła i karność religijną. Na synodzie w Toledo, w 633 roku, została ułożona formuła odnowionego wyznania wiary, odmawianego potem nie tylko w Hiszpanii. Ujednolicono liturgię i wyznaczono stałe terminy na zwoływanie synodów. Izydor fundował wiele kościołów i klasztorów. Zakładał szkoły i biblioteki. Starał się, aby w każdej diecezji hiszpańskiej powstała szkoła przykatedralna. Zabiegał o intelektualny i duchowy rozwój kleru.

Izydor był nie tylko krasomówcą, ale też znakomitym i płodnym pisarzem. Pozostawił po sobie wiele dzieł literackich. Jego uczeń i sekretarz, św. Braulion wylicza ponad 20 dzieł pozostawionych przez świętego. Dzisiaj powiedzielibyśmy, że Izydor był człowiekiem Renesansu, choć poprzedzał go o tysiąc lat. Jego zainteresowania obejmują praktycznie wszystkie dziedziny wiedzy. Pisał dzieła teologiczne, gdzie wykładał prawdy wiary i moralności. Pisał dzieła apologetyczne przeciwko arianom. Był historykiem, opisującym dzieje Wandali i Gotów, którzy opanowali Hiszpanię. Napisał dzieło Chronica Maiora, o cudach natury, próbujące przedstawić rozwój świata od stworzenia aż po jego czasy. Największym dziełem, jakie po sobie zostawił to Codex etymologiarum – pierwsza naukowa encyklopedia, synteza ówczesnej wiedzy w dwudziestu tomach. Niestety, nie zachowały się jego listy.

Św. Izydor był człowiekiem pokornym i pobożnym. Kilka dni przed śmiercią kazał się zanieść do katedry. Tam w obecności biskupów, kapłanów i ludu zdjął swe szaty, przywdział wór pokutny i odbył publiczną spowiedź. Błagał o przebaczenie win. Przyjął Komunię św. i pojednał się ze wszystkimi. Zmarł w 636 roku, mając 82 lata.

Kanonizowany został dopiero w 1598 roku.

W ikonografii przedstawiany jest w stroju biskupim, często z piórem w ręku oraz księgą, z ulem lub pszczołami, z pastorałem.

Jest czczony jako patron Internetu, internautów i informatyków.