5. Św. Bonifacy

Urodził się około roku 675 w Dewonshire, w Anglii. Otrzymał imię chrzcielne Winfryd. Od młodości czuł powołanie do życia monastycznego. Wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego w Exeter, a potem przebywał w opactwie w Nursling.
Święcenia kapłańskie przyjął mając trzydzieści lat. Przez kilka lat był nauczycielem łaciny. W 716 roku udał się na misje na tereny dzisiejszej Holandii, ale szybko powrócił do Anglii, ze względu na sprzeciw miejscowego władcy.

Niepowodzenie nie załamało go, ale nauczyło, że wszelka próba ewangelizacji, rozwoju Kościoła, musi być w ścisłej łączności z Rzymem. Dlatego po dwóch latach wybrał się do papieża Grzegorza II, który go przyjął „z uśmiechniętym obliczem i pełnym słodyczy spojrzeniem". Nadał mu imię Bonifacy, zaopatrzył w oficjalne pisma i wysłał na misję głoszenia Ewangelii wśród narodów Niemiec.

Bonifacy głosił z zapałem Ewangelię, walczył z kultami pogańskimi, starał się zakorzenić w ludziach podstawy moralności chrześcijańskiej, bardzo zabiegał o umocnienie struktury kościelnej i przywrócenie karności wśród duchowieństwa.
Widząc owoce tej misji i dla zapewnienia jej trwałości papież wyświęcił Bonifacego na „biskupa regionalnego" dla całych Niemiec. Jego władza rozciągała się też potem na Kościół w Galii, czyli dzisiejszej Francji. Bonifacy z konsekwencję i roztropnością przywracał dyscyplinę kościelną, zwoływał liczne synody, umacniał jedność tych wspólnot kościelnych z Biskupem Rzymu.

Wszyscy papieże cenili i wspierali działalność Bonifacego. Następca Grzegorza II, papież Grzegorz III mianował go arcybiskupem, a nakładając mu paliusz powierzył władzę organizowania życia i administracji Kościoła. Zachariasz potwierdził decyzje poprzedników. Do Stefana III Bonifacy wysłał po wyborze list z wyrazami uszanowania.

Bonifacy nie tylko ewangelizował i organizował administrację kościelną. Zakładał wiele klasztorów, męskich i żeńskich, aby promieniowały wiarą i kulturą. Sprowadził z Anglii wielu mnichów i mniszek, którzy szerzyli wśród ludzi nauki humanistyczne i sztukę.

Sam Bonifacy pozostawił bogatą korespondencję. Napisał traktat Ars grammatica. Język łaciński był dla niego narzędziem do szerzenia wiary i kultury. Przypisuje mu się autorstwo traktatu Ars metrica. Zostawił też wiele utworów poetyckich. Zachowało się także piętnaście kazań Bonifacego.

Mając już 80 lat, udał się na misje na tereny dzisiejszej Holandii. Kiedy 5 czerwca 754 roku rozpoczynał w Dokkum Mszę św. dla zgromadzonej wspólnoty, napadli na nich poganie. Bonifacy wyszedł na przód i „zakazał swoim walczyć, mówiąc: „Zaniechajcie, syneczkowie, walk, porzućcie wojnę, bo świadectwo Pisma Świętego napomina nas, abyśmy nie odpłacali złem za zło, ale dobrem za zło. Oto nadszedł dzień od dawna upragniony, oto dzień naszego kresu; miejmy ufność w Panu!"” Wszyscy zginęli śmiercią męczeńską.

Bonifacy został pochowany w klasztorze w Fuldzie. 
W ikonografii ukazywany jest w stroju biskupim, lub jako mnich benedyktyński. Jego atrybutami są: kruk, lis, krzyż z podwójnym ramieniem – symbol legata papieskiego i księga Ewangelii przebita mieczem – taką znaleziono przy nim po męczeństwie.