7. Najświętsze Serce Pana Jezusa

Kult Serca Jezusowego sięga swoimi początkami do średniowiecza. Mistycy tamtego czasu łączyli cześć oddawaną Sercu Jezusa z innym popularnym wówczas nabożeństwem do Najświętszej Rany Boku Jezusa. Święta Mechtylda, mistyczka drugiej połowy XIII wieku, przeżywała wizje, w których Jezus oddawał jej swoje serce na znak przymierza z nią. Podobne mistyczne wizje miała jej młodsza siostra, św. Gertruda i inna mistyczka drugiej połowy XIII wieku, św. Małgorzata z Kortony. Nabożeństwo ku czci Serca Jezusowego stało się dobrem całego Kościoła od XVII wieku, od św. Jana Eudesa i św. Małgorzaty Marii Alacoque.

Jan Eudes uważany jest za twórcę liturgicznego kultu Serca Jezusa i Maryi. Pius X beatyfikując go wskazywał, że Jan

„płonąc sam szczególną miłością ku Najświętszym Sercom Jezusa i Maryi, powziął pierwszy - a nie było to bez natchnienia Bożego - myśl publicznego kultu ku ich czci. Należy go przeto uważać za ojca tego, tak miłego nam nabożeństwa. (...) Całym sercem przykładał się do szerzenia tego zbawiennego nabożeństwa”.

Nabożeństwo do Serca Pana Jezusa w sposób szczególny rozpowszechniło się od św. Małgorzaty Marii Alacoque. Żyła, jak św. Jan Eudes, w drugiej połowie XVII wieku. Prowadząc życie ukryte w klasztorze w Paray-le-Monial, obdarzona została wizjami Jezusa, który za jej pośrednictwem chciał wzbogacić ludzi swoimi Bożymi skarbami. Jezus wybrał ją, aby była „umiłowaną uczennicą Jego Serca”.

Pierwsze objawienie św. Małgorzata miała 27 grudnia 1673 roku. Ostatnie wielkie objawienie przeżyła 10 czerwca 1675 roku, w piątek po oktawie Bożego Ciała. Jezus w tej wizji żądał, aby właśnie piątek po oktawie Bożego Ciała był poświęcony jako osobne święto ku czci Jego Serca. Zapewnił, że wyleje hojne łaski na tych, którzy będą szerzyć kult Serca Bożego i złożył swoim czcicielom 12 obietnic.

Kościół zaakceptował te wizje i zaaprobował kult dopiero po gruntownym i długim badaniu. Klemens XIII zatwierdził nabożeństwo do Serca Pana Jezusa dopiero w sto lat po objawieniach, w roku 1765. Pius IX w 1856 roku rozszerzył święto na cały Kościół, a Leon XIII 31 grudnia 1899 roku oddał cały Kościół i rodzaj ludzki w opiekę Sercu Jezusowemu. Wielkimi czcicielami i propagatorami kultu Serca Jezusowego byli od XVII wieku jezuici.

Przez wieki Kościół wypracował wiele form kultu Serca Bożego. Najważniejszą jest Uroczystość obchodzona w piątek po oktawie Bożego Ciała. Cały miesiąc czerwiec jest w sposób szczególny poświęcony czci Serca Jezusowego. Bardzo dużą popularność zyskała także praktyka tak zwanej Godziny świętej, gdzie wierni adorują Najświętszy Sakrament przynajmniej przez godzinę w nocy z czwartku na pierwszy piątek miesiąca na pamiątkę konania Jezusa w Ogrójcu oraz praktyka dziewięciu pierwszych piątków miesiąca, co do spowiedzi i Komunii św. W pobożności Serca Jezusowego duże znaczenie ma Litania do Serca Jezusowego, ukształtowana w obecnej formie w wieku XIX.

Nabożeństwo do Serca Pana Jezusa to dla Kościoła znak miłości Boga do ludzi. Ma ono charakter ekspiacyjny, wynagrodzenia za zło, za grzechy i niewierności ludzi, ale jest też znakiem, że miłość Boga nieustannie trwa. Bóg nie przestał kochać swojego stworzenia.