16. Św. Jan Franciszek Regis

Urodził się 31 stycznia 1597 roku w małej wiosce Fontcouverte, w południowej Francji. Pochodził z zamożnej rodziny. Szkołę podstawową ukończył w rodzinnej wiosce. Gdy miał piętnaście lat, rodzice wysłali go do jezuickiego kolegium w Béziers. W 1616 roku wstąpił do nowicjatu jezuitów w Tuluzie.

Pierwsza praca, jaka była mu przydzielona to nie kaznodziejstwo, ale bycie nauczycielem w kolegium jezuitów w Pamiers, w zastępstwie chorego współbrata. „Nazwanie kolegium tamtej szopy bez drzwi i okien było czystym eufemizmem, ale zamiłowany w ubóstwie Régis poczuł się w swoim żywiole. W dniach wolnych od zajęć szkolnych poświęcał się kaznodziejstwu”.

Święcenia przyjął w 1630 roku. „Latem 1632 roku został skierowany do Montpellier, stolicy Langwedocji. To stąd, aż do śmierci – przez krótkich osiem lat – będzie wyprawiał się jako katechista i misjonarz w górski region Les Cévennes”. W tamtym rejonie co dopiero skończyły się wojny religijne, a podziały miedzy katolikami i protestantami były bardzo żywe.

Jan Franciszek mówił prostym językiem. Nie to, „co wiedział, ale co widział i czuł". „Jeszcze bardziej wymowne były jego czyny. Chodził od drzwi do drzwi, prosząc o jałmużnę, rozdzielając chleb, troszcząc się o chorych. Odwiedzał w domach dziewczęta zarabiające na życie prostytucją, umieszczał je w bezpiecznym miejscu, szukał dla nich uczciwej i dobrze wynagradzanej pracy”.

W 1634 roku biskup Viviers poprosił o pomoc jezuitów w ewangelizowaniu zaniedbanej diecezji. Jednym z dwóch jezuitów mu przydzielonych był Jan Franciszek. Jezuici mieli iść jako pierwsi, przygotowywać wiernych do spowiedzi i Eucharystii, którą uroczyście miał odprawiać biskup w głównej parafii dystryktu.

„Ojciec Régis realizował plan, ale poszedł znacznie dalej. Nie wystarczyło mu podtrzymywanie wiary tam, gdzie ona już była. Chciał iść do tych, którzy nie mogą przyjść do niego, niezależnie od warunków: w deszczu, śniegu, na wietrze, od chaty do chaty, od folwarku do folwarku. Odwiedzał chorych, głosił słowo Boże, nie zważając na to, czy to są katolicy, czy protestanci”. Misja o. Jana w diecezji Viviers okazała się wielkim sukcesem. Tłumy były poruszone jego słowem i przykładem życia.

Od roku 1636 o. Jan przeprowadzał podobne misje w diecezji Le Puy. Tam też słuchały go wielkie tłumy. Podobnie, jak wcześniej, wspierał swoje słowa uczynkami miłosierdzia. Przylgnął do niego nawet przydomek „ojca ubogich". „Osobiście ich wspomagał. Zakładał księgę, w której po jednej stronie zapisywał imiona najbardziej potrzebujących pomocy, a po drugiej imiona dam, które zobowiązywały się poświęcić im czas i wspomagać materialnie”.

Swoje apostolstwo tak zorganizował, że miesiące letnie od kwietnia do października był w miastach, a zimą głosił Ewangelię po wioskach. W lutym 1640 roku otrzymał polecenie, by wrócił do kolegium w Le Puy. Choć było to niepojęte, posłuchał. Na jesieni wrócił do swoich misji. 

Zmarł 31 grudnia 1640 roku w małej wiosce La Louvesc, gdzie przybył, aby przeprowadzić misje. Beatyfikował go Klemens XI, a kanonizował w roku 1737 papież Klemens XII.