8. Św. Jan Boży

Jan Cidade urodził się w roku 1495 w Montemoro Novo w Portugalii. Kiedy miał 8 lat zdarzyło się coś, co rzuciło cień na całe jego życie. W domu rodzinnym pojawił się pielgrzym, który wędrował do Hiszpanii, który opowiadał ciekawie o krajach, które odwiedził. Rano rodzice Jana, Andrzej i Teresa, na próżno szukali pielgrzyma i swojego małego syna. Matka wkrótce potem zmarła ze zgryzoty. Ojciec wstąpił do franciszkanów.

Po bez mała trzech tygodniach wędrowania z pielgrzymem, mały Jan nie mógł już iść dalej. Dlatego pielgrzym zostawił go w Oropesa, w rodzinie Franciszka Mayorala, który zarządzał dobrami jakiegoś hrabiego.

Jan pozostał w nowym domu kilkanaście lat. Przybrani rodzice bardzo go pokochali, chcieli mu nawet dać za żonę swoją córkę i przekazać majątek. Ale plany Jana były inne. Opuścił przybraną rodzinę i zaciągnął się do wojska. Prowadził jednak bardzo zawadiackie i rozpustne życie. Wkrótce też został usunięty z wojska. 
Gdy po jakimś czasie zawitał w swoje rodzinne strony, dowiedział się o losie swoich rodziców i to zrobiło na nim ‘piorunujące wrażenie’.

Nawrócił się, odbył pielgrzymkę do grobu św. Jakuba i udał się do afrykańskiej Ceuty, licząc na łaskę męczeństwa z rąk niewiernych. Nie było mu to jednak pisane. Wrócił do Hiszpanii, prowadził małą księgarnię, najpierw w Gibraltarze a potem w Grenadzie.

Właśnie w Grenadzie wysłuchał kazania św. Jana z Avili. Zrobiło ono na nim takie wrażenie, że z obrzydzeniem patrzył na lata, które stracił. Głośno krzyczał, targał swe włosy i ubranie, drapał się po twarzy i wołał: „Boże! Miłosierdzia!” W takim stanie biegał po ulicy. Wszyscy myśleli, że oszalał. Złapano go, związano, dotkliwie pobito i został zamknięty w domu dla obłąkanych. Jan przyjął te cierpienia w duchu zadośćuczynienia za swoje grzechy. Bronił jednak innych chorych. Kiedy w końcu został uwolniony, zaczął się opiekować chorymi.

Zaczął żebrać i za pozyskane pieniądze kupił dom, w którym urządził szpital na 47 łóżek. Z biegiem czasu miejsce się rozrastało. Jan szczególną opieką otaczał psychicznie chorych i wydzielił specjalnie dla nich część szpitala. Każdego dnia odwiedzał chorych, leczył ich i pocieszał. Co niedzielę zapraszał kapłanów z Mszą św., a nawet z codzienną Komunią świętą, co w tamtych czasach nie było powszechną praktyką. Szpital był wyłącznie dla mężczyzn.

Jan zdobywał środki na szpital żebrząc o pieniądze i zbierając żywność. Przypominał możnym:

"Pomóżcie sobie, wspomagając ubogich i chorych, bowiem błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią"

Jan wiedział, że sam nie podoła dziełu. Dlatego zebrał wokół siebie podobnych „szaleńców" i założył zakon Braci Miłosierdzia, zwany potocznie bonifratrami. Zmarł 8 marca 1550 r. w wieku 55 lat. Beatyfikował go Urban VIII w 1630 roku, a kanonizował Aleksander VIII w roku 1690. Jest patronem szpitali i chorych, pielęgniarzy i służby zdrowia. Jest też patronem księgarzy.
W ikonografii ukazywany jest w prostym habicie bonifratra. W ręku trzyma przekrojony owoc granatu, a z niego wyrasta krzyż. Jego atrybutami są: cierniowa korona, żebrak na plecach i żebrak u stóp.