Dzień 8

Dusza, która chce być doskonała, potrzebuje poddać się podwójnej operacji, jedna dotyczy wnętrza a druga dotyczy zewnętrza. Najpierw powiemy trochę o pierwszej, a potem zajmiemy się tą drugą. Pierwsza cnota, której potrzebuje dusza dążąca do doskonałości to miłość. We wszystkich zjawiskach naturalnych pierwszych ich odruchem, pierwszym dążeniem, pierwszym impetem jest utrzymać się w środku, zmierzać do środka, takie jest prawo fizyki; To samo dzieje się w zjawiskach nadprzyrodzonych, pierwszym odruchem naszego serca jest dążenie ku Bogu, które jest niczym innym jak umiłowaniem własnego, prawdziwego dobra. Słusznie miłość jest nazwana w Piśmie świętą więzią doskonałości.

Rodzonymi siostrami miłości są radość i pokój. Radość powstaje z przyjemności posiadania tego, co się kocha. Gdy dusza zna Boga w sposób naturalny, jest pobudzona do miłowania Go; jeśli dusza śledzi ten swój naturalny impuls, wzniecany przez Ducha Świętego, to już kocha Najwyższe Dobro. A zatem ta szczęśliwa dusza od razu jest w posiadaniu pięknej cnoty miłości. Teraz, kochając Boga, jest pewna, że Go posiada, bo tu nie dzieje się tak jak z kimś, kto kocha pieniądze, zaszczyty, zdrowie, bo on nie zawsze ma to, co kocha: kto kocha Boga, ten ma Go natychmiast.

I nie jest to wytwór mojego umysłu, mówi to Pismo Święte: „Kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg trwa w nim”. Co chce nam powiedzieć ten fragment pisma „kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg trwa w nim”? Czyż nie wskazuje, że skoro dusza przez miłość oddana Bogu, cała do Boga należy, podobnie i Bóg cały należy do duszy?

Zatem radość jest odroślą miłości, lecz aby ta radość była prawdziwa i doskonała, potrzebuje mieć pokój za niewidzialnego towarzysza, ten zaś powstaje w nas, kiedy posiadane przez nas dobro jest dobrem pewnym i najwyższym. A teraz, czy to nie Bóg jest najwyższym dobrem, które ożywia, kocha, a kochając posiada?

Potrzeba jeszcze, aby to dobro oprócz tego, że jest najwyższe, było jeszcze pewne. Boski Mistrz zapewnia nas, że „radości waszej nikt wam nie zdoła odebrać”. Czyż istnieje świadectwo większe niż to? Dusza, myśląc o tym wszystkim, nie może się nie być radosna. To właśnie pozwala z pogodą ducha stawić czoła najbardziej gorzkim przeciwnościom.

Trzeba jednak zauważyć, że dopóki dusza jest tutaj wędrowcem, nie może osiągnąć doskonałej miłości, i podobnie pokój jej nigdy nie będzie doskonały. Przeciwności, cierpienia, sprzeczności, jakimi biedna dusza jest targana, są tak liczne, że w niektórych momentach życia doprowadzają ją do agonii tak dalece, że samo życie staje się dla niej nieznośne. A dzieje się to wtedy, gdy sama siebie widzi w niebezpieczeństwie zniszczenia.

Aby przetrwać tak trudne próby, konieczna jest duszy cierpliwość, cnota, która pozwala nam znieść każdą przeciwność bez poddawania się. Niech dusza, która wprawia się w doskonałość, wysoko poważa tę cnotę, jeśli zależy jej, by jej starania nie poszły na marne, bo właśnie dzięki tej cnocie będzie trwała w wewnętrznym uporządkowaniu. (Pietrelcina, 23 października 1914 r.)

Ojcze nasz…