1. Św. Alfons Maria Liguori

Urodził się 27 września 1696 roku w Marinelli nieopodal Neapolu, we Włoszech, w bogatej, szlacheckiej rodzinie. Ojciec marzył dla niego o karierze urzędniczej. Był zdolny i szybko się uczył. Jako dwunastolatek został wysłany na uniwersytet w Neapolu. Po pięciu latach był już doktorem obojga praw i obiecującym adwokatem. 

Kiedy plany ojca ożenienia go spełzły na niczym, a na dodatek przeżył rozczarowanie przekupstwem w sądownictwie, postanowił obrać nową drogę. Rozpoczął studia teologiczne i w grudniu 1726 roku przyjął święcenia kapłańskie. Miał wtedy 30 lat. 

Pragnął życia doskonałego. Poświęcił się pracy wśród młodzieży rzemieślniczej i robotniczej w ubogich dzielnicach Neapolu. Był zszokowany ich nędzą duchową i materialną. Nie umieli się modlić, niewiele wiedzieli o Bogu. Alfons zaczął ich gromadzić, uczyć prawd wiary. Wykorzystywał do tego wszystkie swoje talenty. Komponował pieśni, grał na gitarze i śpiewał. Był znakomitym mówcą. Głosił proste i przekonujące kazania. On sam powiedział kiedyś, że

„nigdy nie głosi kazania, którego by nie mogła zrozumieć najuboższa, stara kobieta spośród słuchających”.

Gromadził tłumy ludzi. Założył Wieczorne Kaplice, prowadzone przez młodych. Były to centra modlitwy, głoszenia kazań, ale też spotkań we wspólnocie, działalności społecznej i wychowania. Było to pierwsze duszpasterstwo młodzieżowe w Neapolu. 

Przejęty biedą i brakiem wiedzy religijnej u ludzi, Alfons założył w 1732 roku Zgromadzenie Najświętszego Odkupiciela, redemptorystów. W jego pragnieniach byli oni posłani do najbardziej opuszczonych i ubogich. Regułę nowego zgromadzenia zatwierdził w roku 1749 papież Benedykt XIV. 

W 1762 roku, kiedy Alfons miał już 66 lat, papież Klemens XIII mianował go biskupem diecezji Sant’Agata de’ Goti. Poświęcił się nowym zadaniom z młodzieńczym zapałem. Wizytował parafie, głosił kazania, wiele spowiadał, zachęcał kapłanów do gorliwości, starał się o reformowanie klasztorów i budzenie nowych powołań. Ubogim stylem życia, skromnością, pięknymi kazaniami przyciągał do Kościoła wielu ludzi. Żył skromnie, a kiedy nastał we Włoszech głód, sprzedał swoje biskupie sprzęty i naczynia, aby kupić za to chleb dla biednych. 

Prowadził bardzo surowy tryb życia. Mało sypiał. Jadł tylko zupę, chleb i jarzyny. Nosił włosienicę, biczował się do krwi. Uważał, że jako pasterz powinien pokutować za swoich wiernych. Po 13 latach biskupstwa, poprosił papieża o zwolnienie z obowiązków i w roku 1775 wrócił do swojego zgromadzenia. 

Alfons Liguori umarł 1 sierpnia 1787 roku, mając 91 lat. Kanonizował go w roku 1839 Grzegorz XVI. Jest patronem spowiedników, profesorów teologii moralnej i adwokatów. Wygłosił ponad 500 misji i rekolekcji. Pozostawił po sobie ponad 160 prac, które były wydawane ponad 17 tysięcy razy w ponad 60 językach świata. W ikonografii ukazywany jest jako biskup, albo w czarnej, zakonnej sutannie. Czasami trzyma krzyż lub różaniec.