27. św. Frumencjusz

Pochodził z Tyru. Był uczniem filozofa Meropiusza. Razem ze swoim młodszym bratem Edezjuszem, towarzyszyli swemu mistrzowi w wyprawie do Indii. Nie dotarli tam jednak, gdyż burza, jaka rozpętała się na morzu, zagnała ich statek do wybrzeży Etiopii, we Wschodniej Afryce.

Tam jednak zostali pojmani przez tubylców i wzięci do niewoli. Frumencjusz razem ze swoim bratem zostali odesłani na dwór króla, do Aksum. Musieli zrobić dobre wrażenie na królu i jego otoczeniu, bo nie tylko, że nic im się nie stało, ale też powoli zaczęli się piąć w górę po stopniach kariery na dworze.

Frumencjusz miał zostać podskarbim i sekretarzem króla. Władca, Ylle Alada, przed śmiercią przywrócił braciom wolność. Frumencjusz pozostał przy królowej, aby wspomóc ją w wychowaniu syna, następcy tronu, i w sprawowaniu rządów.

Chrześcijaństwo do Etiopii przynieśli kupcy. Frumencjusz razem z bratem przyjęli wiarę w Chrystusa i stali się gorliwymi apostołami. Kiedy władzę w kraju objął następca tronu Ezan, dał Frumencjuszowi pełną swobodę apostołowania.

Edezjusz wrócił wtedy do rodzinnego Tyru, a Frumencjusz udał się do Aleksandrii w Egipcie, by prosić tamtejszego patriarchę o wysłanie misjonarzy i mianowanie biskupa dla Etiopii. Św. Atanazy, widząc zapał Frumencjusza i to, że nie jest żonaty, wyświęcił go na biskupa i wysłał z powrotem do Aksum, aby przewodził nowemu kościołowi.

Frumencjusz wrócił do Aksum. Król Ezan sam przyjął chrzest ze swoim dworem i pozwolił na chrystianizację kraju. Dzięki temu chrześcijaństwo w Etiopii rozwijało się dynamicznie.

Frumencjusz zmarł około roku 380. Czczony jest jako święty przez wszystkie kościoły. Do Martyrologium Rzymskiego wpisał go w XVI wieku kardynał Boroniusz. Ikonografia ukazuje go jako ciemnowłosego mężczyznę, śniadego na twarzy, z krótką brodą. Odziany jest w tradycyjne szaty biskupa. Zwykle oburącz trzyma przed sobą księgę Ewangelii.

Frumencjusz został wyświęcony na biskupa przez św. Atanazego około roku 340. W ten sposób patriarchat w Aleksandrii sprawował pieczę na Kościołem etiopskim. Przez kilkanaście wieków patriarcha Aleksandrii mianował biskupów dla tego kościoła zależnego.

Frumencjusz zaszczepił tam prawowierne chrześcijaństwo, ale ponieważ w V wieku patriarchowie aleksandryjscy przeszli na ‘monofizytyzm’, czyli, że nie uznawali dwóch odrębnych natur w Jezusie Chrystusie, boskiej i ludzkiej, więc i ta wiara stała się obowiązująca w Etiopii. Kościoły monofizyckie w Egipcie i Etiopii nazywane są koptyjskimi. Kościół prawosławny w Etiopii dopiero w XX wieku stał się niezależny od patriarchatu w Aleksandrii.

W połowie XV wieku, na Soborze Florenckim, Abisynia – jak wtedy nazywano Etiopię – na krótko przystąpiła do unii z Kościołem Katolickim. Sto lat później, za sprawą jezuitów, kraj był bliski zawiązania trwałej więzi z Rzymem. Kiedy jednak władca w 1626 roku ogłosił katolicyzm jako religię państwową spotkało się to z wielkim sprzeciwem prawosławnych Koptów i zapoczątkowało wiele krwawych prześladowań, które trwały do końca XVIII wieku. Dopiero w połowie XIX wieku misjonarze katoliccy mogli wrócić na te tereny. 

Frumencjusz to imię pochodzenia łacińskiego, oznaczające hodowcę lub dostawcę zboża. W ten sposób, zaiste, św. Frumencjusz zaniósł ziarno Ewangelii do ludów wschodniej Afryki.