19. Św. Celestyn V

Piotr, bo takie było jego imię chrzcielne, urodził się około roku 1210 w Iserni, w ubogiej, wiejskiej rodzinie. Był jedenastym dzieckiem Angelo i Marii. Mając siedemnaście lat, Piotr wstąpił do klasztoru benedyktynów w Faifoli. Szybko opuścił klasztor, żeby wieść samotne życie na pustkowiu. Założył swoją pustelnię w grocie na górze Pelleno. 

Udał się do Rzymu i tam przyjął święcenia kapłańskie. Potem wrócił i na górze Morrone utworzył erem. Piotr pragnął życia pustelniczego, więc w 1245 roku przeniósł się do jaskiń w górach La Maiella. Jego przykład przyciągał coraz więcej naśladowców. Papież Urban IV w 1263 roku zatwierdził nowy zakon w oparciu o regułę św. Benedykta.  

Zakonnicy prowadzili bardzo surowy tryb życia. Nie jedli mięsa, w okresie Adwentu nie jedli nabiału, w środy i piątki Wielkiego Postu pościli o chlebie i wodzie. Ubierali się w biały habit, z czarnym kapturem i szkaplerzem. Modląc się w chórze i poza murami klasztoru nosili czarną pelerynę. 

Piotr w 1271 roku został opatem klasztoru pod wezwaniem Maryi z Faifola, a także proboszczem kościoła w Maiella. Sława jego pobożności i ascetycznego życia rozniosła się szeroko. Często mówiono o nim na dworze papieskim i na dworach królestw Sycylii i Neapolu. W roku 1286 Piotr zrzekł się przełożeństwa i udał się kolejny raz na pustkowie. 

W 1292 roku zmarł papież Mikołaj IV. W kolegium kardynalskim nastąpił długotrwały impas. Ze względu na rywalizację rodów Colonna i Orsinich, dwunastu kardynałów (sześciu rzymskich, dwóch Włochów i czterech Francuzów) nie było w stanie osiągnąć porozumienia, co do kandydata, który mógłby uzyskać 2/3 głosów. W końcu po ponad dwóch latach zaproponowano kandydaturę sławnego pustelnika Piotra z Morrone. 

Na następcę św. Piotra wybrano go w lipcu 1294 roku. Miał już wtedy ponad osiemdziesiąt lat. Przyjął imię Celestyn V. Wybór ten był jednak mało trafny. Celestyn V nie był obeznany w rządzeniu Kościołem, dał się uwikłać królowi Neapolu. Pojawił się w Rzymie na intronizację i potem rządził Kościołem z klasztoru Collemaggio niedaleko Aquila, a potem w Castel Nuovo w Kampanii. Celestyn V zadbał o swój zakon, udzielając mu przywilejów. Poparł reformę franciszkanów. Mianował 13 nowych kardynałów, w tym siedmiu Francuzów. Ulegał wpływom przy obsadzaniu urzędów kościelnych. 

Celestyn V był jednak krytyczny wobec siebie. Dlatego uważał, że powinien zrezygnować z papiestwa. Powołał komisję kanonistów, aby zbadać, czy to jest możliwe. Po upewnieniu się, w grudniu 1294 roku odczytał w Castel Nuovo w Neapolu napisaną przez siebie formułę rezygnacji i poprosił kardynałów o wybór nowego papieża. 

Jego następcą został Bonifacy VIII. W obawie przed wywieraniem dalszej presji na poprzednika i przed ewentualną schizmą, Bonifacy kazał przenieść i strzec Celestyna w Castello di Fumone. Celestyn V zmarł 19 maja 1296 roku. Potomność uznała jego akt zrzeczenia się urzędu papieskiego za czyn heroiczny. Jego osobistą świętość uznał Klemens V wpisując Celestyna do katalogu świętych w 1313 roku.