2. Ofiarowanie Pańskie (święto)

Maryja i Józef z Dzieciątkiem wstępują po stopniach świątyni i, jeszcze zanim dokonają się stosowne obrzędy, spotykają się z Symeonem i prorokinią Anną. Maryja niesie na rękach Syna Bożego, Światłość Świata, aby go przedstawić Bogu, jako swego pierworodnego i zrobić to, co przepisuje Prawo. Jakaż musiała to być scena. Widząc to Ofiarowanie w zachwycie, o. Piotr Skarga wołał w kazaniu na ten dzień:

„Owo idzie w kościół swój panujący Pan, któregośmy szukali, i Anioł Testamentu, któregośmy pragnęli… Na Jego przywitanie wynijdźmy, wierni synowie kościelni, i narodzie na Jego obietnicach fundowany. Bierzmy świece i pochodnie, w rękach zapalone... (Maryja) niesie Tego, który Ją nosi; karmi Tego, który Ją karmi. Maluczki na ciele, ale w Bóstwie nieogarniony, w Jej się żywocie zamknął, na Jej ręku odpoczywa. Jej piersi pożywa. O, jakie to cudo dla zbawienia naszego uczynione i na które się wszyscy Aniołowie w niebie zdumiewają! Jako Cię wysławiać mam, Matko Pana mego, któraś tak jest uczczona?”

Na pamiątkę ocalenia pierworodnych z niewoli egipskiej, każdy pierworodny syn w Izraelu był uważany za własność Boga. Dlatego w czterdziestym dniu po narodzeniu należało go zanieść do świątyni, złożyć w ręce kapłana i wykupić za symboliczne 5 syklów, równowartość dwudziestu dniówek niewykwalifikowanego robotnika. Jednocześnie z tym następował obrzęd oczyszczenia matki, która z tej okazji miała złożyć ofiarę z baranka, a jeśli była uboga to parę synogarlic lub gołębi.

Wszystkie ważniejsze wydarzenia z życia Chrystusa są uroczyście celebrowane w liturgii Kościoła. Święto Ofiarowania Pańskiego jest jednym z najwcześniejszych. Było obchodzone w Jerozolimie już w IV wieku, tuż po ustaniu prześladowań. W V wieku obchodzone było w Kościele zachodnim.

Symeon, kiedy wziął Dziecię Jezus w swoje ramiona, w czasie Ofiarowania, mówił o Nim jako o Światłości „na oświecenie pogan i na chwałę ludu Izraela”. Dlatego też bardzo często obchodom święta towarzyszyły procesje ze świecami. Mamy o tym wzmianki już w Rzymie, w 492 roku, za pontyfikatu papieża Gelazego. Od IX wieku utrwalił się zwyczaj poświęcania świec, gromnic, które są symbolem Jezusa – Światłości świata.

W Kościele wschodnim dzisiejsze święto, zwane „Hypapante”, spotkaniem Pańskim, należy do dwunastu najważniejszych uroczystości liturgicznych.

Kościół zachodni świętuje w tym dniu Ofiarowanie Pana w świątyni, ale i do posoborowej reformy Mszału w 1969 roku, święto to nazywało się „In purificatione Beatae Mariae Virginis – Oczyszczenia Maryi Panny”, nadając mu charakter maryjny.

W Polsce dzień ten jest czczony jako święto Matki Boskiej Gromnicznej, kiedy poświęca się uroczyście gromnice, duże i odświętnie przyozdobione świece, które zapalało się w czasie burzy z piorunami i stawiało na oknie, aby wypraszać uchronienie domostwa. Wkładano je też do ręki konających, aby błagać o ochronę Maryi w tej chwili ostatecznej próby.

Ze świętem Ofiarowania Pańskiego, które jest w liturgii Kościoła ostatnim wspomnieniem, gdzie Jezus występuje jako dziecię, kończy się w Polsce tradycyjny okres śpiewania kolęd i trzymania ozdób bożonarodzeniowych.

W roku 1997 Jan Paweł II postanowił też, że 2 lutego obchodzony będzie w całym Kościele Dzień Życia Konsekrowanego. Ma to być dzień poświęcony modlitwie za tych, którzy żyją radami ewangelicznymi w różnych zakonach, stowarzyszeniach życia apostolskiego, czy w instytutach świeckich.