17. Św. Aleksy

Urodził się w Rzymie około roku 360 w bogatej rodzinie. Jego ojciec Eufemiusz był prefektem, czyli jednym z najwyższych dostojników państwa i senatorem. Matką była Agleida. Ojciec był dobrym i miłosiernym człowiekiem. Dbał o ubogich i potrzebujących. Karmił głodnych. Syn urodził się po długim oczekiwaniu i modlitwach. Dali mu na imię Aleksy.

Aleksy uczył się w domu rodzinnym, rozwijał się i rósł zdrowo. Kiedy osiągnął pełnoletniość, rodzice postanowili ożenić go z piękną i bogatą dziewczyną z cesarskiej rodziny. Po zaślubinach, przed nocą poślubną Aleksy wziął trochę ze swego dobytku i potajemnie wsiadł na statek, którym dostał się do Laodycei. Potem podążył dalej do Edessy. Tam rozdał ubogim wszystko, co posiadał i oddawał się modlitwie i umartwieniom. Przestrzegał ścisłego postu. Co tydzień przystępował do Komunii św. Żył z jałmużny. Brał tylko tyle, ile potrzebował dla siebie, resztę rozdawał innym potrzebującym.

Rodzice rozpaczali po zniknięciu syna i starali się go odszukać. Wysłali za nim posłańców, aby szukali go po całym cesarstwie. Wysłannicy przybyli do Edessy i Aleksy ich rozpoznał, sam nie będąc poznany. Dali mu jałmużnę, tak jak innym żebrakom, a on cieszył się i dziękował Bogu, że dostał jałmużnę od swoich sług.

Aleksy przebywał w Edessie przez 17 lat, dając się poznać jako człowiek modlitwy i umartwienia. Kiedy jego sława zaczynała się rozchodzić, Aleksy postanowił udać się w inne miejsce. Nie chciał bowiem ulec próżnej chwale. Wsiadł na statek i zamierzał popłynąć do Tarsu, ale wichura na morzu zawiodła go na powrót do Rzymu. Nierozpoznany przez nikogo, poprosił ojca, aby mógł zamieszkać w małej komórce pod schodami jego domu. Wiódł tam życie umartwienia i modlitwy. Niejednokrotnie też doświadczał przykrości od sług. Wyśmiewali go i wylewali na niego pomyje. On znosił to z cierpliwością. Przeżył tak 17 lat, a czując zbliżająca się śmierć poprosił o kartkę papieru i pióro, i spisał swoje dzieje. Zmarł w roku 411, trzymając w dłoni zwój z historią swojego życia.

Przez cały tydzień po jego śmierci, wielu przybywało do ciała zmarłego i doznawało uzdrowienia. Pochowano go w kościele św. Bonifacego. W XIII wieku odkryto grób i stwierdzono, że ciało zostało zachowane od zepsucia. Na tym miejscu wybudowano bazylikę św. Aleksego. Św. Aleksy w średniowieczu był popularną postacią hagiografii chrześcijańskiej. Jest patronem wielu zakonów, ale też ubogich, pielgrzymów, wędrowców i żebraków. Oręduje za ofiarami trzęsień ziemi, suszy i niepogody. Wzywany jest także przez kuszonych do dumy i wyniosłości.
W ikonografii ukazywany jest jako pustelnik, czasami jako żebrak leżący pod schodami. Jego atrybuty to księga, kij pielgrzyma, schody i zwój.