11. Św. Damazy I

Historia dzieje się zaledwie 50 lat po wyjściu chrześcijaństwa z przysłowiowych katakumb. Nie było już prześladowań, ale daleko było wyznawcom Chrystusa do jedności. Mnożyły się herezje. Struktury kościelne nie były jeszcze ukształtowane.

Damazy urodził się prawdopodobnie w Rzymie, około roku 305. Pochodził z wierzącej rodziny. Jego ojciec, Antoniusz, był prawdopodobnie kapłanem, a może nawet biskupem. Jego siostra, Irena, jest świętą.
W latach pontyfikatu papieża Liberiusza, od 352 do 366 roku był diakonem i prezbiterem w Kościele rzymskim.

Po śmierci Liberiusza w atmosferze skandalu i zamieszek dokonano podwójnego wyboru nowego papieża. Większość z wiernych w Rzymie, bo tak wtedy wybierano następców Piotra, wybrała na papieża Damazego. Mniejsza grupa jednak wybrała na następcę po Liberiuszu jego diakona, Ursyna. Rozpoczęła się wtenczas krwawa zawierucha. Zwolennicy Damazego uzyskali poparcie cesarza Walentyniana. By uspokoić sytuację musiał interweniować prefekt Rzymu. Po konsekracji papieża zdarzyły się jeszcze gorsze rzeczy. Jego zwolennicy zaatakowali popierających Ursyna w bazylice Liberiusza, dzisiejsza Bazylika Matki Bożej Większej. W zamieszkach zginęło 137 osób. Damazy został oskarżony o morderstwo, wytoczono mu proces, który trwał od 370 do 374 roku. Ostatecznie cesarz uniewinnił papieża od stawianych mu zarzutów, ale bardzo na tym ucierpiała reputacja samego Damazego, jak i Kościoła. Po roku od wyboru, Ursyn wyjechał do Galii. W 378 roku został potępiony przez synod, ale i tak cała historia położyła się cieniem na pontyfikacie Damazego.

Damazy musiał się zmierzyć z wieloma błędnymi poglądami, jakie były głoszone przez różne grupy heretyckie. Napisał 10 listów do biskupów Wschodu, w których wyjaśniał doktrynę katolicką. Zwołał dwa synody w Rzymie, które potępiały błędne nauki i wyjaśniały naukę Kościoła. Zgodził się też na zwołanie II soboru Powszechnego w Konstantynopolu, w roku 381. Sobór ten doprecyzował sformułowania katolickiego wyznania wiary, które odmawia się w liturgii Kościoła. Nazywamy je dlatego „credo nicejsko-konstantynopolitańskim”.

W roku 380, dzięki wpływom na dworze cesarskim samego papieża i św. Ambrożego, biskupa Mediolanu, chrześcijaństwo zostało ogłoszone religią państwową, a herezje były zwalczane przez władców.
Papież Damazy był pierwszym następcą św. Piotra, który zaczął nazywać biskupstwo rzymskie Stolicą Apostolską. Rozbudował kancelarię papieską, zreformował liturgię. Jej językiem podstawowym stała się łacina. Pod jego wpływem i na jego wyraźną prośbę, św. Hieronim rozpoczął tłumaczenie Pisma św. na język łaciński. W ten sposób, w ciągu 30 lat, powstała tak zwana Wulgata, która stała się dla Kościoła urzędowym tłumaczeniem tekstu Biblii.

Papież Damazy uporządkował cmentarze i groby męczenników, przy okazji dając się poznać, jako poeta. Do naszych czasów zachowało się około 60 jego inskrypcji i epitafiów, które wyryte i umieszczone na grobach dawnych świadków wiary, ocaliły ich imiona i czyny od zapomnienia. Pewnie dlatego papież Damazy czczony jest jako patron archeologów.

Nasz patron zmarł 11 grudnia 384 r. Został pochowany w kościele San Lorenzo in Damaso, który stanął prawdopodobnie na miejscu jego domu rodzinnego.
W ikonografii przedstawiany jest w ornacie, z tiarą i pastorałem. Jego atrybuty to: książka, pastorał i pierścień.