6. Św. Norbert

Urodził się około roku 1080 w Xanten, w Nadrenii. Jego ojcem był Heribert, spokrewniony z rodziną cesarzy niemieckich. Matka Jadwiga, należała do starożytnego rodu Lorraine'ów.

W młodym wieku Norbert przyjął subdiakonat i został kanonikiem w Xanten. Przebywał na dworze arcybiskupa Kolonii, a później cesarza Henryka V. Na skutek sporu o inwestyturę papież Paschalis II rzucił klątwę na cesarza. Dlatego Norbert nie przyjął propozycji biskupstwa od władcy.

W 1115 roku, w czasie burzy został porażony uderzeniem pioruna. Przytomność odzyskał dopiero po godzinie. To przeżycie zmieniło Norberta całkowicie. Porzucił dwór, podjął życie pokuty i wstąpił do klasztoru benedyktynów w Siegburgu. Tam też przyjął święcenia kapłańskie z rąk biskupa Kolonii. Zaczął bardzo surowe i ubogie życie. Był bezkompromisowy w wyrzeczeniu się dóbr i przyjemności ziemskich. To wywołało sprzeciwy, a nawet niektórzy oskarżyli go o nowinkarstwo. Wobec takiego oskarżenia Norbert zrezygnował ze wszystkich stanowisk, pozbył się całego majątku, jaki posiadał, rozdając go ubogim i chodząc boso, żebrząc o chleb, głosił ewangelię.

Dotarł do St. Giles w Langwedocji i tam spotkał się z papieżem Gelazym II. Papież pozwolił mu na głoszenie kazań, gdziekolwiek go skieruje Opatrzność. Norbert zaczął głosić ewangelię jako wędrowny kaznodzieja.
W roku 1119 Norbert spotkał się z papieżem Kalikstem II na synodzie w Rheims. Wtedy to papież i biskup Laon, Bartłomiej, prosili Norberta, aby zebrał współtowarzyszy i założył nowe zgromadzenie zakonne w diecezji. W roku 1121 Norbert powołał do życia zakon kanoników Regularnych Ścisłej Obserwy, tak zwanych premonstratensów – od miejsca nazywanego Premontre, gdzie się zebrali. Byli też nazywani norbertanami.

Bracia składali uroczysty ślub pracy apostolskiej służącej reformie obyczajów kleru i wiernych. Składali ślub ubóstwa, czystości i posłuszeństwa przełożonym. Choć ideałem życia Norberta było raczej „wędrowne kaznodziejstwo", przekonał się, że życie w klasztorze ma także swoje zalety, bo ułatwia koordynację działalności duszpasterskiej i sprzyja formacji duchowej członków zgromadzenia.

Wkrótce powstał drugi klasztor zgromadzenia w Westfalii. W Szampanii powstał tzw. trzeci zakon norbertanów. Tam też powstała żeńska gałąź zakonu.

Na prośbę miejscowego biskupa Norbert udał się do dzisiejszej Belgii, do Antwerpii. Tam stawił czoło błędnym naukom o Eucharystii, a nawet udało mu się odzyskać skradzione i sprofanowane naczynia liturgiczne. Także sprofanowane hostie odzyskał w stanie nienaruszonym. Norbert nazywany jest apostołem Antwerpii. Papież Honoriusz II wydał w 1126 roku bullę zatwierdzającą norbertanów.

W 1129 roku Norbert został arcybiskupem Magdeburga. Usilnie dążył do tego, aby na nowo uzależnić Gniezno i inne biskupstwa polskie od metropolii w Magdeburgu. Udało mu się nawet przekonać papieża Innocentego II do wydania stosownej bulli w roku 1133.
Norbert zmarł 6 czerwca 1134 roku w Magdeburgu. Został pochowany w kościele norbertanów.
Dzięki staraniom króla Bolesława Krzywoustego i arcybiskupa gnieźnieńskiego Innocenty II wycofał swoją bullę w roku 1136, a wydał nowy dokument, bullę gnieźnieńską, usamodzielniającą Kościół w Polsce. Norberta beatyfikował Grzegorz XIII, a kanonizował w roku 1621 Grzegorz XV. W ikonografii św. Norbert ukazywany jest w stroju biskupim z krzyżem w dłoni.