Tajemnice chwalebne (ŚR., NIEDZ.)

W imię Ojca...
Wierzę w Boga
Ojcze Nasz
Zdrowaś Maryjo

Światło Zmartwychwstania, które pochodzi od Ducha Świętego, rozświetla i dopełnia prawdę Ewangelii. Jezus przeszedł przez śmierć, powstał z martwych i żyje na wieki - i my mamy udział w tej tajemnicy. Jezu, ukaż nam Dobrą Nowinę jako prawdziwie jasną i radosną.

Po upływie szabatu, o świcie pierwszego dnia tygodnia przyszła Maria Magdalena i druga Maria obejrzeć grób. A oto nastąpiło wielkie trzęsienie ziemi. Albowiem anioł Pański zstąpił z nieba, podszedł, odsunął kamień i usiadł na nim. Postać jego jaśniała jak błyskawica, a szaty jego były białe jak śnieg. Ze strachu przed nim zadrżeli strażnicy i stali się jakby martwi. Anioł zaś przemówił do niewiast: Wy się nie bójcie! Gdyż wiem, że szukacie Jezusa Ukrzyżowanego. Nie ma Go tu, bo zmartwychwstał, jak zapowiedział. (Mt 28, 1-6a)

Chrystus powołuje nas ze śmierci do życia. On chce, byśmy Jego mocą narodzili się do życia w jedności z Nim. Zatem odnówmy nasze spojrzenie i rozważajmy dane nam życie w świetle zmartwychwstania!

Pełne wejście Jezusa do chwały nieba dokonuje się we Wniebowstąpieniu. Niebo to boska rzeczywistość, która wszystko przenika i sama nie daje się przeniknąć. Jezu, daj nam pojąć, że Ty, będąc w Niebie, jesteś z nami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata. 

Po tych słowach uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu. Kiedy jeszcze wpatrywali się w Niego, jak wstępował do nieba, przystąpili do nich dwaj mężowie w białych szatach. I rzekli: Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba. (Dz 1, 9-11) 

Powracając do Ojca, który jest w Niebie, Jezus nie oddalił się od nas, ale przybliżył. Jak mawiał święty Augustyn - On jest w głębi nas, głębiej niż my sami. Boże, daj nam odnajdywać Jezusa na modlitwie w głębi naszego serca.

Misja Jezusa wchodzi w nową fazę - zaczyna się dopełniać w Duchu Świętym, działającym w uczniach i przez nich. Posłanie Ducha Świętego ma się dopełniać w naszym codziennym życiu. Duchu Święty, natchnij nas swoim Słowem.

Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wichru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też jakby języki ognia, które się rozdzielały, i na każdym z nich spoczął [jeden]. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić. (Dz 2, 1-4) 

Dzięki Duchowi Świętemu, działającemu w naszej modlitwie, możemy się przekonać, że Zmartwychwstały pozostaje wśród nas obecny. Duch Prawdy, Pocieszyciel, którego przyjście zapowiedział Jezus, jest z nami na zawsze. Panie, otwieraj nas na Ducha Świętego - Bożego Pocieszyciela.

Matka Syna Bożego była najściślej złączona z Jego zbawczym dziełem. Niepokalana Maryja duszą i ciałem, jak to głosi dogmat o Wniebowzięciu, uczestniczy w chwale niebieskiej. Bóg pozwolił jej oglądać swoje Oblicze. Maryjo, niech Twój wzór nas prowadzi!

Czyż nie wiecie, że ciało wasze jest przybytkiem Ducha Świętego, który w was jest, a którego macie od Boga, i że już nie należycie do samych siebie? Za [wielką] bowiem cenę zostaliście nabyci. Chwalcie więc Boga w waszym ciele! (1Kor 6, 19-20)

Cielesna jedność Maryi z Jezusem, zapoczątkowana na ziemi w tajemnicy Wcielenia, dopełnia się we wspólnocie ze Zmartwychwstałym w niebie. My także mamy swój udział w tej tajemnicy. Na Eucharystii przyjmujemy Ciało Chrystusa do naszych serc. Wtedy nie tylko nasz duch, ale i nasze ciało staje się przybytkiem Ducha Świętego. A skoro tak, to rzeczywiście zaczęło się w nas zmartwychwstanie.

Maryja, królująca w chwale u boku swego Syna, pozostaje pokorną Służebnicą Pańską. Tak nazwała siebie Maryja przy Zwiastowaniu i taką pozostaje na wieczność przy Chrystusie. Maryjo, ukaż nam swoje pokorne królowanie.

A Jezus przywołał ich do siebie i rzekł do nich: Wiecie, że ci, którzy uchodzą za władców narodów, uciskają je, a ich wielcy dają im odczuć swą władzę. Nie tak będzie między wami. Lecz kto by między wami chciał się stać wielkim, niech będzie sługą waszym. A kto by chciał być pierwszym między wami, niech będzie niewolnikiem wszystkich. Bo i Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć i dać swoje życie jako okup za wielu. (Mk 10, 42-45)

Chrystus, wywyższony na krzyżu, nie przestaje - zgodnie ze swą zapowiedzią - przyciągać wszystkich do siebie. W Nim dopełni się nasze życie, bo na wzór Chrystusa mamy stać się święci i niepokalani przed Boskim Obliczem. W pełni wykonała ten Boży plan Maryja - Ona jest Niepokalaną Królową, naszą Matką. Maryjo, przez Boga wybrana, prowadź nas prostą drogą do Pana!