Spróbuj wyobrazić sobie kilkuletnie dziecko, które złości się i krzyczy, bo rodzic nie chce mu dać tego, czego ono właśnie teraz żąda. Popatrz na rodzica, który trwa przy dziecku cierpliwie. Znosi to zachowanie, nie krzyczy, nie tłumaczy na siłę, nie stosuje siły. Czeka, aż najgorętsze emocje opadną. Jest przy dziecku.

Mt 13,24-30
Jezus opowiedział tłumom tę przypowieść: „Królestwo niebieskie podobne jest do człowieka, który posiał dobre nasienie na swojej roli. Lecz gdy ludzie spali, przyszedł jego nieprzyjaciel, nasiał chwastu między pszenicę i odszedł. A gdy zboże wyrosło i wypuściło kłosy, wtedy pojawił się i chwast. Słudzy gospodarza przyszli i zapytali go: „Panie, czy nie posiałeś dobrego nasienia na swej roli? Skąd więc wziął się na niej chwast?” Odpowiedział im: „Nieprzyjazny człowiek to sprawił”. Rzekli mu słudzy: „Chcesz więc, żebyśmy poszli i zebrali go?” A on im odrzekł: „Nie, byście zbierając chwast, nie wyrwali razem z nim i pszenicy. Pozwólcie obojgu róść aż do żniwa; a w czasie żniwa powiem żeńcom: Zbierzcie najpierw chwast i powiążcie go w snopki na spalenie; pszenicę zaś zwieźcie do mego spichlerza”„.

W przypowieści widzimy, jak rozwojowi pszenicy towarzyszy niepożądany czynnik – chwast. Podobnie jest w procesie naszego rozwoju. Nie ma sytuacji idealnych. Wzrastanie w różnych przestrzeniach nie przebiega bez zakłóceń. Można nawet powiedzieć, że życie toczy się w dynamice od kryzysu do kryzysu. Ale właśnie dzięki przechodzeniu przez te kryzysy wzrastamy. Spróbuj zaobserwować taką prawidłowość w swojej historii.

Warto tę obserwację odnieść również do życia duchowego. Momenty odczuwalnej bliskości Boga, czasami nawet pewności, że On jest, przeplatają się z pustką i poszukiwaniem Jego obecności. Pewność i wątpliwość – czy nawet niewiara. Jak pszenica i chwast. Dzisiejsza Ewangelia mówi, że tak jest dobrze. Potrzebna jest tylko pokora, by przyjmować kryzysy, uczyć się z nich.

Spróbuj wrócić pamięcią do dziecka i rodzica ze wstępu do modlitwy. Dziecko jest już wyciszone, po kryzysie, w ramionach rodzica. Przy cierpliwym dorosłym nauczyło się, że może mu ufać. On uniesie jego trudności, a ono może się na nim oprzeć. Ta para ma szansę na większą bliskość i miłość dzięki trudowi, który ze spokojem razem przeszli. Ty też masz dobrego Boga, który cierpliwie towarzyszy ci w rozwoju, nie usuwa nerwowo wszystkich przeszkód, czeka na twoją gotowość do dojrzałości.

Porozmawiaj z Dobrym Bogiem o mądrym przechodzeniu zakrętów w twoim życiu. On widzi je w szerszej perspektywie.

Chwała Ojcu…

Oceń nas

Oceń nas na Google Play

Oceń nas na App Store

Polecane akcje

Zapisz się do newslettera, bądź na bieżąco