Monday, 22 listopada 2021

Jezus mówi o sobie, że przyszedł nas zbawić, ocalić. Dziś w pewien sposób ocala ubogą wdowę. Posłuchaj z uwagą, bo Jezus chce też ocalać ciebie. 

Łk 21,1–4 
Gdy Jezus podniósł oczy, zobaczył, jak bogaci wrzucali swe ofiary do skarbony. Zobaczył też, jak pewna uboga wdowa wrzuciła tam dwa pieniążki, i rzekł: „Prawdziwie, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła więcej niż wszyscy inni. Wszyscy bowiem wrzucali na ofiarę Bogu z tego, co im zbywało; ta zaś z niedostatku swego wrzuciła wszystko, co miała na utrzymanie”. 

Współczesna pedagogika podpowiada, że jeśli już z kimś mamy się porównywać, to jedynie z sobą sprzed lat. Jako ludzie mamy dążyć do rozwoju, a nie do wygrania wyimaginowanego wyścigu. Każdy człowiek jest niepowtarzalny, ma swój kontekst, talenty i również swoją biedę. Nie wiemy, co się skrywa pod sukcesem widocznym na zewnątrz. Jaka cena została przez kogoś zapłacona za to, czego z ukrycia zazdrościmy. A ty jak często porównujesz się z innymi? Swoje dzieci, bliskich? Jaki ma to na was wpływ? 

Uboga wdowa nie ma się czym pochwalić. Przynajmniej niczym, co liczyłoby się w naszym wyścigu. Jezus jednak patrzy na nią inaczej niż wszyscy ludzie. Nie zobaczył kwoty, która była mała, ale to, że swoim gestem powierzyła się cała. Jezus zobaczył jej proste i ufne serce, które porzuciło kontrolę. Skąd ona może to mieć? 

Możemy wpaść w pułapkę i porównywać się teraz z wdową, mierząc naszą pokorę czy zaufanie do Boga. Gdy zestawiamy się ze świętymi czy tymi, którzy za nich uchodzą, zawsze wypadamy blado. Ale nie o to chodzi. Doskonałość ewangeliczna nie jest jakimś abstrakcyjnym ideałem w oderwaniu od relacji. Twoją doskonałością jest miłość, na którą stać cię dziś. Jest nieporównywalna. Nawet to, co wydaje się dziś biedą, może zachwycić Jezusa. Posłuchaj raz jeszcze słów, którymi Zbawiciel ocala wdowę.

Otwórz swoje serce przed Jezusem w prostych, szczerych słowach. Jeśli chcesz, powiedz Mu teraz o tym, co ważne, na przykład o swojej biedzie i pragnieniu świętości.