Monday, 20 stycznia 2025

Wyobraź sobie, że jesteś na kolacji w domu przyjaciół. Wśród uczestników spotkania zobacz Jezusa i bliskich ci ludzi. Spróbuj wczuć się w tę bezpieczną, serdeczną i swobodną atmosferę.

Mk 2,18–22

Uczniowie Jana i faryzeusze mieli właśnie post. Przyszli więc do Jezusa i pytali: „Dlaczego uczniowie Jana i uczniowie faryzeuszów poszczą, a Twoi uczniowie nie poszczą?” Jezus im odpowiedział: „Czy goście weselni mogą pościć, dopóki pan młody jest z nimi? Nie mogą pościć, jak długo mają pośród siebie pana młodego. Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy, w ów dzień, będą pościć. Nikt nie przyszywa łaty z surowego sukna do starego ubrania. W przeciwnym razie nowa łata obrywa jeszcze część ze starego ubrania i gorsze staje się przedarcie. Nikt też młodego wina nie wlewa do starych bukłaków. W przeciwnym razie wino rozerwie bukłaki. Wino się wylewa i bukłaki przepadną. Raczej młode wino należy wlewać do nowych bukłaków”.

Post jest deklaracją, że nasze życie jest czymś więcej niż biologiczną wegetacją. Poszcząc, uznajemy, że źródłem prawdziwego życia jest Bóg, który jako jedyny może zaspokoić najgłębszy głód naszego serca. Zatrzymaj się przez chwilę przy tym, za czym tęskni twoje serce. Jakie głębokie pragnienia stoją za tymi tęsknotami? 

Post może stać się celem samym w sobie. Kiedy nie dowierzamy w bezinteresowną i nieskończoną dobroć Pana Boga, post przestaje spełniać swoją rolę: zamiast jednoczyć z Bogiem i otwierać na bliźnich, skupia nas na walce o własną doskonałość. Jakie sytuacje w twoim życiu pomagają ci przechodzić od skupienia na sobie do dobroci Boga i służenia bliźnim?

Jezus mówi o sobie jako o panu młodym. Od kiedy Bóg stał się człowiekiem, cała rzeczywistość jest jednym wielkim weselem z okazji zaślubin Boga z ludzkością. Dystans dzielący człowieka od Boga został pokonany. Pozwól, by świadomość czułej bliskości Boga przeniknęła twoje serce.

Na zakończenie porozmawiaj z Jezusem o tym, co najmocniej poruszyło cię w dzisiejszej modlitwie.

Chwała Ojcu...