Friday, 03 listopada 2023

Wyobraź sobie, że na twoich oczach Jezus dokonuje właśnie uzdrowienia. Pomaga osobie, która zdaje się Go nawet nie znać.

Łk 14,1-6 
Gdy Jezus przyszedł do domu pewnego przywódcy faryzeuszów, aby w szabat spożyć posiłek, oni Go śledzili. A oto zjawił się przed Nim pewien człowiek chory na wodną puchlinę. Wtedy Jezus zapytał uczonych w Prawie i faryzeuszów: „Czy wolno w szabat uzdrawiać, czy też nie?” Lecz oni milczeli. On zaś dotknął go, uzdrowił i odprawił. A do nich rzekł: „Któż z was, jeśli jego syn albo wół wpadnie do studni, nie wyciągnie go zaraz, nawet w dzień szabatu?” I nie zdołali Mu na to odpowiedzieć.

W centrum dzisiejszej historii stoi szabat. Dla pobożnego żyda to cotygodniowy wyraz jego tożsamości i ważne osobiste zadanie. Co jest na obecnym etapie twojego życia takim „szabatem” – regularną aktywnością, na której ci zależy? Praca, szkoła, obowiązki domowe, modlitwa, a może jeszcze coś innego? Dlaczego przykładasz do tego wagę?

Kierując do faryzeuszów krótką przypowieść, Jezus przypomina, że przy całej wartości naszych „szabatów” zawsze mogą zdarzyć się sytuacje nadzwyczajne. Zwykle robimy wyjątek od święta, kiedy coś grozi bliskiej osobie lub coś dla nas ważnego jest w niebezpieczeństwie. Jakie sytuacje potrafiłyby spowodować, że przerwiesz swój „szabat”? Co mówi to o twoich priorytetach?

Przypowieść Chrystusa odnosi się do dokonanego uzdrowienia. Ale wyleczony człowiek to nie ktoś bliski – nie ma nawet imienia, jest nieznany dla wszystkich wokół. A jednak hojność Pana polega właśnie na tym, że traktuje On każdą napotkaną osobę, jak kogoś, dla kogo w chwili realnej potrzeby warto odłożyć na bok swoje „szabaty”. Przypomnij sobie sytuację ze swojego życia, kiedy udało ci się doświadczyć lub dokonać takiej hojności. Co z tego pamiętasz?

Na koniec porozmawiaj z Jezusem o hojności – zarówno takiej wyrażonej przez spełnianie swoich „szabatów”, jak i tej, która objawia się, gdy swój „szabat” trzeba odłożyć na bok.


Chwała Ojcu…