Friday, 22 lipca 2016

W świecie dominacji rozumu nad sercem i wiedzy nad miłością nietrudno o różne wypaczenia i zniekształcenia. Kontakt z Bogiem nie polega wyłącznie na zrozumieniu Słowa Bożego, ale takiej przemianie wewnętrznej, by kochać „z całego serca swego, z całej duszy swojej i ze wszystkich myśli swoich”.

Dzisiejsze Słowo pochodzi z Ewangelii wg Świętego Jana
J 20, 1. 11-18
Pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień od niego odsunięty. Maria stała przed grobem płacząc. A kiedy tak płakała, nachyliła się do grobu i ujrzała dwóch aniołów w bieli, siedzących tam, gdzie leżało ciało Jezusa: jednego w miejscu głowy, a drugiego w miejscu nóg. I rzekli do niej: «Niewiasto, czemu płaczesz?». Odpowiedziała im: «Zabrano Pana mego i nie wiem, gdzie Go położono». Gdy to powiedziała, odwróciła się i ujrzała stojącego Jezusa, ale nie wiedziała, że to Jezus. Rzekł do niej Jezus: «Niewiasto, czemu płaczesz? Kogo szukasz?». Ona zaś sądząc, że to jest ogrodnik, powiedziała do Niego: «Panie, jeśli ty Go przeniosłeś, powiedz mi, gdzie Go położyłeś, a ja Go wezmę». Jezus rzekł do niej: «Mario!». A ona obróciwszy się powiedziała do Niego po hebrajsku: «Rabbuni», to znaczy: «Nauczycielu». Rzekł do niej Jezus: «Nie zatrzymuj Mnie; jeszcze bowiem me wstąpiłem do Ojca. Natomiast udaj się do moich braci i powiedz im: „Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego oraz do Boga mego i Boga waszego”». Poszła Maria Magdalena oznajmiając uczniom: «Widziałam Pana i to mi powiedział».

W rozmowie Marii Magdaleny z Jezusem wybija się nie głębia teologicznych rozważań, ale prosty dialog przepełniony miłością i uczuciami. W dzisiejszym fragmencie Ewangelii podkreślone zostały piękne słowa czułości: „Zabrano Pana mego”, „Mario!”, „Rabbuni”. Za tymi słowami kryje się prawdziwa głębia relacji.

Nieprzypadkowo Ojciec Święty Franciszek zaakcentował, że relacje powinny być przeżywane z czułością, a czułość „nie jest cechą człowieka słabego, wręcz przeciwnie, oznacza siłę ducha i zdolność do zwrócenia uwagi na bliźniego, współczucia, prawdziwej otwartości na niego, zdolności do miłości”.

Bóg, który stworzył człowieka na ziemi i umieścił go w raju, daleki jest od podziału na to co cielesne i na to co duchowe. Jezus po Zmartwychwstaniu w rozmowie z Marią Magdaleną nie stał się duchem bez uczuć, ale był w pełni człowiekiem, zdolnym do okazywania czułości i przyjaźni.

Papież Franciszek w swojej Encyklice „Laudato Si” przypomniał o teologii wcielenia, gdzie wszystkie aspekty bycia człowiekiem – duchowe, cielesne, społeczne, kulturowe – powinny być zintegrowane w harmonijną całość, ponieważ „nic ze spraw tego świata nie jest nam obojętne”.