Thursday, 22 grudnia 2016

Miłości nie można się nauczyć inaczej, jak tylko przez bycie kochanym. Podobnie nie można być hojnym, jeśli wpierw nie doświadczywszy braku, zostaliśmy przez kogoś bezinteresownie obdarowani.

Dzisiejsze Słowo pochodzi z Ewangelii wg Świętego Łukasza
Łk 1, 46-56
W owym czasie Maryja rzekła: «Wielbi dusza moja Pana, i raduje się duch mój w Bogu, Zbawcy moim. Bo wejrzał na uniżenie swojej służebnicy, oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia. Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny, święte jest imię Jego. A Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenia nad tymi, co się Go boją. Okazał moc swego ramienia, rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich. Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych. Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił. Ujął się za sługą swoim, Izraelem, pomny na swe miłosierdzie. Jak obiecał naszym ojcom, Abrahamowi i jego potomstwa na wieki.» Maryja pozostała u niej około trzech miesięcy; potem wróciła do domu.

Pieśń Magnificat jest uważana za jeden z najpiękniejszych hymnów w Piśmie Świętym. Nie ze względu na jej aspekt literacki, ale ze względu na to kto ją wypowiada.
Maryja ma czystość intencji. Wie, że wszystko, co Bóg w niej zdziałał jest darem. Ta świadomość powoduje wdzięczność - owoc zaufania Panu.

Maryja jest dla nas wzorem bogatego życia duchowego. Ta perspektywa bierze się z refleksji, która pomaga jej dostrzegać boże działanie, nawet jeśli po ludzku sytuacja wydaje się fatalna. Takie było położenie Maryi.

Za chwilę usłyszysz Magnificat po raz kolejny. Zwróć ponownie uwagę na tego, kto te słowa wypowiada oraz na to, kto jest ich głównym bohaterem. Usłysz i zastanów się nad przymiotami Boga, które chwali Maryja.

Magnificat jest pochwałą ludzkiego niedostatku. Poczucie braku zmusza do odpowiedzi na pytanie co jest dla mnie istotne. Poczucie braku otwiera mnie na potrzebę Boga. W czym widzę prawdziwą wartość? Co dotychczas było dla mnie iluzją lub ucieczką? Prawdziwa mądrość nie wstydzi się pokładać nadziei w Bogu.