Wednesday, 22 września 2021

Na początku modlitwy stań w obecności Bożej. Uświadom sobie, że jesteś w rękach Boga. On i teraz jest z tobą. Jeśli chcesz, rozpoczynając spotkanie, możesz się z Nim przywitać.

Łk 9,1–6
Jezus zwołał Dwunastu, dał im moc i władzę nad wszystkimi złymi duchami oraz władzę leczenia chorób. I wysłał ich, aby głosili królestwo Boże i uzdrawiali chorych. Mówił do nich: „Nie bierzcie nic na drogę: ani laski, ani torby podróżnej, ani chleba, ani pieniędzy; nie miejcie też po dwie suknie. Gdy do jakiegoś domu wejdziecie, pozostańcie tam i stamtąd będziecie wychodzić. Jeśliby was gdzieś nie przyjęli, wychodząc z tego miasta, strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo przeciwko nim!” Wyszli więc i chodzili po wsiach, głosząc Ewangelię i uzdrawiając wszędzie.

Nasz Pan wzywa swój lud do różnych posług. Od początku Kościół ma charakter ewangelizacyjny, jedni głoszą, a drudzy czynią znaki. Posługiwanie w Kościele nie jest czymś uprzywilejowanym, dostępnym niewielu ludziom. Czy myślałeś kiedyś o tym, że i dla ciebie jest misja w Kościele? Jak dyspozycyjne jest twoje serce?

Posyłając uczniów do zadań ewangelizacyjnych, Jezus nadaje ich misji szczególny rys. Zaprasza do zaufania, że Ojciec w niebie zaspokoi wszelkie potrzeby pełniących wolę Bożą. Jezus wyraźnie mówi, że apostołowie mają niczego nie brać. Wszystko będzie im dane. Jak reagujesz na tak radykalną manifestację wiary i zaufania do Boga? 

Pozostanie w jednym domu może być odebrane jako faworyzowanie tylko jednej rodziny. Ale za taką instrukcją może kryć się ważna intencja Jezusa. Może być to zbudowanie poczucia bezpieczeństwa o dach nad głową dla posługujących. Dzięki pozostaniu dłużej w jednym domu uczniowie mogą poświęcić wszystkie swoje siły na głoszenie Dobrej Nowiny. 

Na końcu tej modlitwy wróć do wszystkich tych momentów, które cię poruszyły.