Saturday, 30 grudnia 2017

Dzisiaj wraz z Jezusem, Maryją i Józefem spotykamy w Świątyni prorokinię Annę. Chociaż Ewangelista nie zapisuje żadnych jej słów, to sama jej obecność odciska się trwale na historii życia Świętej Rodziny.

Dzisiejsze Słowo pochodzi z Ewangelii wg świętego Łukasza
Łk 2, 36-40
Gdy Rodzice przynieśli Dzieciątko Jezus do świątyni, była tam prorokini Anna, córka Fanuela z pokolenia Asera, bardzo podeszła w latach. Od swego panieństwa siedem lat żyła z mężem i pozostała wdową. Liczyła już osiemdziesiąty czwarty rok życia. Nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą. Przyszedłszy w tej właśnie chwili, sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy. A gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta Nazaret. Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim.

Mimo podeszłego wieku Anna służyła Bogu. Bywa, że w miarę zbliżania się do momentu śmierci fizycznej, zamiast wzrastać w gorliwości pozwalamy sobie na zniechęcenie i pogrążamy się w marazmie. Usprawiedliwiamy się brakiem sił psychicznych i fizycznych. A przecież jeśli stajemy się zbyt słabi, by poświęcić komuś swoje siły, możemy służyć mu chociażby w postach i modlitwach, polecając go Miłosierdziu Bożemu. Czy służyłeś komuś w ten sposób?

Anna sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy. Życie dla innych napełniało ją radością i poczuciem własnej wartości. Żyła w poczuciu, że jej istnienie ma sens, że jest odpowiedzią na wołanie Boga. Trwanie w miłości pozwalało jej doświadczyć co jakiś czas przejawów wdzięczności Boga i ludzi. Przykład prorokini Anny to prosta droga, by rozkwitła w nas pełna radość Jezusa. A to z kolei rodzi nieodparte pragnienie sławienia Miłosiernego i opowiadania o Nim wszystkim gotowym przyjąć Dobrą Nowinę. Czy miałeś doświadczenie takiej rozpierającej serce radości? Jeśli tak, podziękuje za nie.

Po fascynującym spotkaniu z Anną, Święta Rodzina wraca do Galilei. Żyje na co dzień wiernością sobie i Bogu, Prawu i tradycji. Na tej drodze doświadcza łask Bożych. Życie w rodzinie na co dzień wierną i uczciwą miłością to Sakrament Obecności Boga na ziemi. Taki znak niesie nadzieję zagubionym i zrozpaczonym. Czy twoja rodzina może być takim znakiem?

Na koniec proś Jezusa, by uzdolnił ciebie i twoich najbliższych do wzajemnej miłości, która czyni Boga widzialnym.